Rozdział 21 – Próba…

                Ale ciemno. Jest tu ktoś? Dlaczego tu jest taka ciemnica?! Aaaaa… muszę otworzyć oczy! Ręką dotknęłam głowy. Dlaczego głowa tak mnie boli? Co to za mokra ściera na mojej głowie?! Otworzyłam oczy. Wszystko jest rozmazane. Zamrugałam kilka razy. Obraz stał się wyraźny. Ale fajny sufit… Ale gdzie ja jestem do chuja?! I na czym leżę?! To tylko kanapa. Próbowałam usiąść, ale powstrzymała mnie czyjaś ręka.

- Nie wstawaj – usłyszałam głos Nataniela – Zadzwoniłem po Lysandra. Zaraz tu będzie.

- Ale co się stało? – kurwa! Moja głowa!

- Nie wiem – odparł – Szedłem do biblioteki, bo trochę się spóźniłem i znalazłem cię leżącą pod schodami – nagle wszystko mi się przypomniało. Ta dziewczyna. O co jej chodziło?

- Boże, ta suka mnie zepchała – powiedziałam.

- Ta suka, czyli kto? – zdziwił się.

- Brunetka, ubrana jak dziewczyna lekkich obyczajów ładnie mówiąc – wyjaśniłam – Ja to jestem zajebista. Dziewczyna zobaczyła mnie pierwszy raz na oczy, a już chce mnie zabić – zaśmiałam się – Ała moja głowa – przekręciłam się na brzuch.

- Debra – wyszeptał blondyn.

- Kto? A nie ważne! Gdzie jestem? – spytałam.

- W pokoju gospodarzy – usiadł na krześle. W tym momencie do pomieszczenia wpadł Lysander.

- Nataniel! Co tu się do jasnej cholery stało?! – naskoczył na blondyna.

- Z tego, co mówi Olivia to Debra zepchała ją ze schodów – odparł.  Białowłosy zamarł w bezruchu.

- Nic ci nie jest? – spytał i usiadł obok mnie na kanapie. 

- Jakoś żyję – westchnęłam – Trochę boli mnie głowa.  Mam nadzieję, że przyjechałeś autem, bo ja na nogach nigdzie nie idę.

- Niestety przyjechałem autobusem.

- Nieeeeeee! – upadłam twarzą na poduszkę – A zawieziesz mnie na barana? – spytałam i spojrzałam na niego błyszczącymi oczami.

- Dobra – uśmiechnął się do mnie.

- A kto to Debra? – spytałam i znów wróciłam do poprzedniej pozycji.

- Nikt – odparł.

- Lysander sądzę, że powinieneś jej powiedzieć – wtrącił Nataniel.

- Ech… - westchnął kolorowooki  - Debra to była dziewczyna  Kastiela – głaskał mnie po plecach i nic więcej nie mówił.

- Powiedziała, że jestem waszą zabawką – wyszeptałam. Lys na chwilę przestał mnie głaskać, ale po chwili wrócił do poprzedniej czynności.

- To nie prawda. Wiesz, że cię kocham… - zaczął coś jeszcze mówić, ale mu przerwałam podnosząc się do pozycji siedzącej.

- A jeżeli to prawda? – zapytałam ze łzami w oczach.

- Nie powinnaś wierzyć w to, co powiedziała  - przytulił mnie.

- Dlaczego? Może to prawda, co? – szepnęłam wtulona w białowłosego.

- Spójrz na mnie – powiedział to tak władczym tonem, że nie mogłam nie wykonać tego polecenia. Patrzyłam w jego cudowne oczy – Kocham cię i na pewno nie jesteś moją zabawką. Jeżeli ktoś cię skrzywdzi to porozmawia sobie za mną – rozpłakałam się. Mam takiego wspaniałego chłopaka. Nie zasłużyłam na niego. Przytulił mnie.

- Ciiiiiiiii, nie płacz. Jestem przy tobie – mówił do mnie uspakajające słowa – Nikt cię nie skrzywdzi. Cichutko. Nie lubię jak płaczesz, wiesz? – głaskał mnie po włosach. Gadał, co mu ślina na język przyniesie, ale to mnie uspokajało. Po kilku minutach przestałam płakać. Oderwałam się od Lysandra i spojrzałam na Nataniela. Na jego twarzy malował się szok.

- Ale za mnie beksa – powiedziałam i wytarłam łzy z policzków. Uśmiechnęłam się lekko. Lysander westchnął i przykucnął obok moich nóg. O co mu chodzi?

- Obiecałem, że zawiozę cię na barana do domu – jakby czytał mi w myślach – Wskakuj.

                Wskoczyłam na jego plecy. Chłopak wstał i podszedł do drzwi. Nie za bardzo mógł je otworzyć trzymając mnie na rękach, więc z pomocą przyszedł nam Nataniel. Otworzył drzwi. Lysander powiedział jeszcze ciche „dziękuję” i wyszliśmy z pokoju gospodarzy. Wtuliłam się w Lysa i ziewnęłam. Poczułam się strasznie senna. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam…

                                                                                              *Lysander*

                Niosłem Olivię do domu. Nie była ciężka. Wręcz przeciwnie była lekka jak piórko. Właśnie wyszedłem z liceum, kiedy usłyszałem, że brunetka cicho pochrapuje. Pewnie zasnęła. Nic dziwnego. Debra zepchała ją ze schodów, a potem mówiła, że boli ją głowa. Ale, po co ta idiotka ją zepchała?! I jeszcze to, że mówiła jej, że jest naszą kolejną zabawką. Jak to naszą? Chodziło jej o mnie i Kastiela? Ta dziewczyna zwariowała czy co? A gdyby Oli coś się stało? Nawet nie chcę o tym myśleć. Ludzie, którzy nas mijali dziwnie się na nas patrzyli. Nawet nie wiem, kiedy znaleźliśmy się pod jej domem. Szarpnąłem za drzwi. Zamknięte. Nie chciałem jej budzić, ale musiałem. Postawiłem ją na ziemi. Wciąż ją trzymałem, bo praktycznie spała.

- Kochanie gdzie masz klucze? – spytałem.

- W torbie – powiedziała tak cicho, że prawie jej nie słyszałem.

                Zdjąłem jej torbę ze swojego ramienia i zacząłem w niej grzebać. Mam nadzieję, że się na mnie nie pogniewa za to. Gdy przekopałem się przez książki, jakieś kosmetyki i spinki do włosów znalazłem klucze. Otworzyłem drzwi i z powrotem porwałem dziewczynę w swoje ramiona. Wszedłem do domu zamykając za sobą drzwi i zaniosłem ją do jej pokoju. Delikatnie ułożyłem na łóżku i zdjąłem jej szpilki z nóg. No nie powiem bardziej podoba mi się jej ta nowa wersja. Pomyślałem, że wygodniej będzie jej spać bez ubrań. Zacząłem ściągać z niej czarne skórzane spodnie, w których jej pupa wygląda cudownie. Najchętniej zakazałbym jej ich zakładania, bo nie mogłem znieść tego, że ktokolwiek inny mógł bezkarnie rozbierać ją wzrokiem. Potem zdjąłem z niej szarą, króciutką kurteczkę. Teraz spała w samej białej bluzce i bieliźnie. Ubrania złożyłem i położyłem na fotelu. Dziewczyna poruszyła się na łóżku i coś wymamrotała. Podszedłem do niej bliżej. Otworzyła na chwilę oczy i pociągnęła mnie za rękę. Najwidoczniej chciała, żebym się obok niej położył. Rozebrałem się  z płaszczu i po chwili leżałem obok Olivii. Wtuliła się we mnie mocno. Wsunęła swoje stópki pomiędzy moje łydki grzejąc je sobie. Jej stopy były strasznie zimne. Po kilku minutach sam zasnąłem…

                                                                              *Olivia*

                Obudziłam się i poczułam, że coś ciepłego mnie przytula. Lysander! Ty mój ciepły misiu! Jakimś cudem wydostałam się z jego uścisku. Byłam w samej bluzce i bieliźnie. Szybko ubrała na siebie spodnie. Wyszłam na balkon, który znajdował się w pokoju mojego brata. Widok z niego był na ulicę, a z mojego na nasze małe podwórko za domem. Zawiał zimny wiatr. Zadrżałam, ale nie wróciłam do środka. Wręcz przeciwnie usiadłam na barierce. Zaczęłam machać nogami, które swobodnie zwisały. Podziwiałam, co dzieję się na ulicy. Widziałam kobiety, mężczyzn, dzieci, zwierzęta… Wsłuchiwałam się też w odgłosy. Szelest liści, odgłosy samochodów, śmiechy, a nawet pochrapywanie Lysa. Jacyś chłopcy w moim wieku - może starsi może nie – przechodzili właśnie chodnikiem i jeden z nich krzyknął do mnie:

- Hej ty! Może cię ogrzać, bo widzę, że trochę się trzęsiesz z zimna – po czym uśmiechnął się kpiąco. Wtedy poczułam, że ktoś mnie obejmuje. By to Lys.

- Jak ja cię zaraz ogrzeję to zobaczysz… - warknął do niego. Mina mu zrzedła. Białowłosy pożegnał ich jeszcze środkowym palcem. Poszli klnąc coś pod jego adresem – Myślisz, że twój brat pogniewa się jak cię gdzieś porwę? – spytał.

- Chyba nie… A tak w ogóle jest już w domu?

- Obudziłem się, bo słyszałam, że ktoś coś stłukł w kuchni – wziął mnie na ręce i zaniósł do mojego pokoju. Ubrałam się w kurteczkę i założyłam buty.

-  gdzie chcesz mnie zabrać? – spytałam przytulając go.

- Niespodzianka – pogłaskał mnie po głowie.

- Olivia? Żyjesz? – do pokoju wparował mój brat.

- Jakoś żyję – uśmiechnęłam się.

- No to dobrze – pojrzał na Lysandra – O Lys! Skąd ty się tu wziąłeś? – ten to ma ogara. Zaśmiałam się – A ciebie, co tak śmieszy? – spytał.

- Nic – przybrałam poważny wyraz twarzy. Poparzyłam na czarnowłosego zabójczym wzrokiem.

- Weź tak na mnie patrz – nie odrywałam od niego swojego zabójczego wzroku – Ej no! Weź! – prawie wybuchłam śmiechem, ale wciąż patrzyłam się na niego – Lys! Powiedz jej coś!

- Mówię ci coś – powiedział białowłosy. Zaczęłam się śmiać. To po prostu był napad głupawki. Po chwili runęłam na ziemię i zaczęłam się po niej tarzać. Chłopcy patrzyli na mnie dziwnie. Po kilku minutach wstałam z podłogi i otarłam łzę z kącika oka.

- No, więc Lysiu, kiedy wychodzimy? – spytałam opierając się o niego.

- Jeżeli mamy zdążyć to za piętnaście minut. A tak z innej beczki widziałaś mój notes? – zaczął się rozglądać po pokoju.

- Wow! Stop! Gdzie idziecie? Mam nadzieję, że nie do żadnego klubu i nie pij alkoholu – zwrócił się do mnie.

- Nie wiem. To niespodzianka. Nawet nie dotknę alkoholu – podniosłam dwa palce do góry – Słowo harcerza!

- Dobra. Legalnie pozwalam na wyjście. Ma wrócić przed dwudziestą drugą. W innym przypadku zginiesz marnie – ostatnie dwa zdania powiedział do Lysa.

- Spoko odstawię ją przed dwudziestą drugą – uśmiechnął się.

- Trzymam za słowo – posłał mu groźne spojrzenia.

- Dobra to ja ten – zakłopotałam się – Przebiorę się jakoś. Zrobiłeś pranie? – spytałam Przemka.

- Wiedziałem, że o czymś zapomniałem! – krzyknął.

- Boże – spojrzałam w sufit – Dlaczego ja?! Wyjdźcie! – wygoniłam ich z mojego pokoju.

                Podeszłam do szafy i zaczęłam w niej grzebać. Mam dziesięć minut, żeby coś znaleźć. Co by tu na siebie włożyć?! Wyjęłam dżinsowe czarne spodenki, ciemne rajstopy z wyszytymi kwiatkami. Do tego brązowa bluzka, buty podobne do glanów tego samego koloru cokoszulka. Poszłam do łazienki. Poprawiłam makijaż i uczesałam włosy. Szybko się przebrałam i już chciałam wyjść, kiedy zobaczyłam notes Lysa leżący obok szafki na ręczniki. Podjęłam go i zbiegłam na dół gdzie byli chłopcy. Podeszłam do nich i pomachałam białowłosemu notesem przed oczami.

- Znalazłam – odebrał ode mnie swoją własność.

- Dzię… - spojrzał na mnie i zaniemówił.

- Może i jesteś jej chłopakiem, ale nie rozbieraj jej wzrokiem przy mnie – ostrzegł mój „kochany braciszek”

- To znaczy… ten… dziękuję – uśmiechnął się i popatrzył na mnie z pożądaniem – Idziemy? – złapał mnie za rękę.

- Tak! – poszliśmy w stronę drzwi. Założyłam jeszcze czarną, skórzaną kurtkę.

                Wyszliśmy z domu. Szliśmy chodnikiem trzymając się za ręce. Nikt nic nie mówił. Nie była to krępująca cisza wręcz przeciwnie. Nigdy nie rozmawialiśmy ze sobą dużo. Rozumieliśmy się bez słów. Słońce przyjemnie grzało. W końcu już jest wiosna. Dobrze, że zima nas opuściła. Miałam dość śniegu, mrozu. Kierowaliśmy się w stronę ulicy gdzie jest dużo opuszczonych domów.  Podeszliśmy pod jeden opuszczony budynek. Nie bałam się, bo to Lys. On nie może mi nic zrobić. Chyba… Puściłam jego rękę i wyłamałam palce. Białowłosy spojrzał na mnie i zapytał:

- Nie boisz się mnie, prawda?

- N-nie – kurwa! Zająkałam się, a on wie, że robię to wtedy, gdy się boję.

- Nie bój się – przytulił mnie – Już ci kiedyś powiedziałem, że prędzej dałbym sobie uciąć rękę niż cię skrzywdzić – mówił wolno, co mnie trochę uspokoiło – Pamiętasz jak ci kiedyś obiecałem, że zabiorę cię na próbę naszego zespołu?

-  Tak – uśmiechnął się.

- Chodź – powiedział i zaczął się wspinać. Przeszedł przez wybite okno do środka – Mam nadzieję, że umiesz się wspinać! – krzykną z góry.

- Jasne, że umiem! Ciotą nie jestem – ostatnie zdanie szepnęłam do siebie.

                Zaczęłam wdrapywać się po ścianie budynku. Na szczęście miała dużo wystających cegieł, po których mogłam spokojnie wchodzić. Po kilku minutach i drobnej pomocy Lysa przy przechodzeniu przez okno byłam w środku. Wszędzie były pajęczyny, a po kątach leżały jakieś graty. W drugiej stronie pomieszczenia stały instrumenty. Na środku była stara, zniszczona, zielona kanapa, obok niej znajdowała się mała przenośna lodóweczka. Na kanapie siedzieli Kastiel, Armin, Alexy i Violetta. Czekaj! Wróć! Violetta?! Każdego bym się spodziewała, ale nie jej! Ciekawe, co tu robi?

- Cześć Viola! – ryknęłam i podbiegłam do fioletowłosej. Siedziała obok Kastiela. Wepchałam swoje szanowne cztery litery pomiędzy nich.

- Hej Olivia – szepnęła.

- Może nie widziałaś, ale rozmawialiśmy – powiedział zirytowany Kastiel.

- Nie, nie widziałam, bo jestem krótkowzroczna – z tym, że jestem krótkowzroczna to prawda. Nie noszę okularów, bo wyglądam w nich jak pół dupy zza krzaków, a że w miarę dobrze widzę to tylko czasem w nich chodzę.

- Może zaczniemy już próbę? – spytał Armin.

- Dobra. Lusiu masz nowy tekst?! – wydarł się Kastiel. Lysander właśnie odpłyną do swojej krainy. Przynajmniej tak sądziłam – Słuchasz mnie?! – wydarł się jeszcze głośniej – Armin obmacuję Ole – powiedział spokojnie.

- Co?! Zabiję dziada! – wszyscy zaczęli się śmiać oprócz Armina i Lysa. Podeszłam do białowłosego i przytuliłam.

- Armin mnie nie obmacywał – wiedziałam – Kastiel tylko tak mówił, bo go nie słuchałeś.

                Białowłosy westchnął, pocałował mnie i podszedł do instrumentów. Zaraz za nim powędrowała reszta zespołu.  Najpierw coś do siebie mówili, a potem zaczęli grać. Kilka razy przerywali w trakcie trwania piosenki, ale mimo to było wspaniale. Pop skończonej próbie usiedli obok mnie i Violetty. Z lodówki wyciągnęli sobie po piwie, a mi i Violce dali sok w kartoniku.

- Dlaczego wy pijecie procenty, a my z Violettą pijemy jakieś soki? – spytałam patrząc na kartonik w mojej ręce.

- Z tego co pamiętam obiecałaś bratu, że nie będziesz piła alkoholu – Lysander podniósł brwi w górę.

- A ty obiecałeś mu, że odstawisz mnie przed dwudziestą drugą, a jest dwudziesta druga czterdzieści trzy – uśmiechnęłam się chowając telefon, w którym przed chwilą patrzyłam godzinę.

- Osz w dupę… - szybko wstał i pociągnął mnie za rękę do „wyjścia” – Cześć wszystkim! – ryknął i zaczął wychodzić przez okno.

- Cześć… - zaśmiałam się.

- Długo mam czekać?! – usłyszałam krzyk Lysandra z dołu. Zachichotałam. O boże ja przecież nie chichoczę. Co ty ze mną robisz, Lys?!

                Powoli zaczęłam wychodzić przez okno. Tylko żeby nie podrzeć rajstop. Tylko żeby nie podrzeć rajstop. Powtarzałam to sobie w głowie cały czas. W końcu byłam  na dole. Lysander złapał mnie za rękę i zaczął ciągnąć w kierunku mojego domu. Szedł szybko, ja prawie biegłam.

- Weź zwolnij! – ryknęłam- Jesteś większy i masz dłuższe nogi! Ty idziesz, a ja biegnę za tobą! – zatrzymał się, a ja oparłam ręce na kolana i zaczęłam głęboko oddychać.

- Przepraszam – powiedział – Bardzo się zmęczyłaś?

- Czuję się jak kobieta w ciąży po przebiegnięci maratonu – wysapałam. Zauważyłam, że jesteśmy pod moim domem – Patrz to mój dom! – pomachałam sąsiadce, która nas podglądała.

- Komu ty machasz? – zdziwił się różnooki.

- Wścibskiej sąsiadce. Weź jej pomachaj, bo będzie nas podglądała – warknęłam. Lysander odwrócił się i z wielkim bananem na ustach pomachał kobiecie. Ta szybko odeszła od okna. Oboje zaśmialiśmy się.

- To do jutra – pocałował mnie w policzek, a ja zaczęłam kierować się w stronę domu.

                                                                                              ***

                Właśnie wróciłam ze szkoły. Dziś o dziwo było w niej normalnie. Nudne lekcje, stres przed sprawdzianem z matmy, obrzydzenie jedzeniem ze stołówki. Siadłam przed telewizorem i zaczęłam oglądać reklamy. Jak ja kocham oglądać reklamy! Bo kto ich nie kocha?! A tak na serio to zapomniałam, co tak naprawdę oglądałam. Brat jest w swoim pokoju ze swoją dziewczyną, która jest naprawdę miła (tak dla przypomnienia. Dziewczyna Przemka ma na imię Aleksandra. Olivia poznaje ją po tym jak brat ją uderzył i na drugi dzień wraca do domu. Dobra już nie przynudzam wracajcie do czytania rozdziału XD). A może poszłabym do Lysa? Tak to dobry pomysł.

- Wychodzę! – wydarłam się na cały dom.

- Dobra! – usłyszałam głos Przemka.

                Wyłączyłam telewizor i zaczęłam ubierać się w czarną, skórzaną kurtkę. Dziś ubrana byłam w dżinsowe krótkie spodenki, pod którymi znajdowały się leginsy w kwiatki, białą bluzkę i jasnobrązowy żakiecik, który teraz zasłaniała kurtka. Po kilku minutach znalazłam się pod blokiem braci. Zadzwoniłam domofonem.

- Hej! To ja Olivia – powiedziałam.

- Wejdź – odpowiedział mi Leo. Weszłam do budynku. Po chwili znalazłam się na odpowiednim piętrze. Weszłam do mieszkania, które było otwarte. W salonie na kanapie siedział Leo.

- Lysa nie ma, ale możesz na niego poczekać. Powinien być za godzinę – powiedział głosem wypranym z uczuć. Zdjęłam kurtkę i buty. Podeszłam bliżej niego. Miał czerwone oczy. Płakał? Usiadłam obok czarnowłosego.

- Co się stało? – spytałam.

- Nic – odparł i zaczął się przyglądać moim skarpetkom.  Uśmiechnął się. Co jest w nic takiego zabawnego. Sama zaczęłam się im przyglądać. Zwykłe w kolorowe paski skarpetki. 

- Nie umiesz kłamać – stwierdziłam i oparłam się o oparcie kanapy – Wiesz lepiej jest się komuś wygadać – westchnął i zaczął mówić.

- Rozalia ze mną zerwała – dobra tego się nie spodziewałam.

- Dlaczego?

- Powiedziałem jej, że mam dziecko, a ona stwierdziła, że nie chce pilnować żadnego bachora i że to już koniec z nami – widziałam jak jedna łza skapnęła na dywan. Przytuliłam go. Zdziwił się, ale po chwili objął mnie.

- Nie zasłużyła na ciebie – mocniej go przytuliłam. Czułam jak gorące łzy skapują na moje ubranie – Gdzie Kevin? – spytałam.

- Był zmęczony dniem w nowym przedszkolu, więc zasną – spojrzał na moją twarz.

Zaczął się zbliżać do mojej twarzy. Nasze usta dzieliły centymetry, a po chwili tylko milimetry. Szybko pokonał przestrzeń dzielącą nasze usta. Co on wyprawia?! Chodzę z jego bratem, a on mnie całuję. Szybko się od niego oderwałam.

- Co ty robisz? – spytałam. Nie będę się wydzierała, bo obudzę młodego.

- Przepraszam – wyszeptał i przytulił się do poduszki.

Oblizałam usta, na których miałam smak jego warg. Zrobiło mi się go szkoda. Znów usiadłam obok niego, przytuliłam i pocałowałam w policzek. Spojrzał na mnie zaskoczony, ale wtulił się we mnie bardziej. Widać było, że brakuje mu bliskości. Znów popatrzył na mnie. Skinęłam głową, a ten pocałował mnie. Czułam się trochę dziwnie, ale nie przerywałam pocałunku. Złapał mnie za biodra i przyciągną bliżej siebie. Niepewnie włożyłam swoje ręce w jego włosy. Jego wargi były miękkie. Agresywnie wepchał język do mojej buzi. Był zupełną przeciwnością swojego brata. Białowłosy był delikatny, ostrożny jakby bał się, że zrobi mi krzywdę. Po chwili sama zaczęłam się wczuwać.

- Jesteś wspaniała – wyszeptał i lekko przygryzł mój język – Taka delikatna – szepnął – Słodka… - zaczął całować moją szyję – Jesteś przeciwieństwem tej suki… Och… - mówiąc „suki” chyba miał na myśli Rozalię. Po kilku minutach wymieniania się śliną Leo zaczął ściągać ze mnie bluzkę. Posłałam mu spojrzenie, w którym było widać przerażenie.

- Nie bój się – przygryzł moje ucho – Lysander o niczym się nie dowie. To będzie tylko zwykły sex – uśmiechnął się.

- Ale… - zawahałam się – Dobrze – wróciliśmy do poprzedniej czynności.

                Leo podniósł mnie z kanapy i zaniósł do swojego pokoju. Dosłownie rzucił mnie na łóżko i położył się obok mnie.

                                                                                              ***

                Leżałam wtulona w Leo. Bolał mnie brzuch. Zrobił to zbyt agresywnie. Ale nie powiem, że mi się to nie podobało.

- Przepraszam… - szepnął mi do ucha – Nie powinienem był tak mocno… - przerwałam mu.

- Nic się nie stało – przekręciłam się na drugi bok i na mojej twarzy pojawił się grymas bólu.

- Mocno cię boli? – przytulił mnie.

- Trochę – szepnęłam.

- Pójdę po jakieś tabletki przeciwbólowe – ubrał się i wyszedł z pokoju. Sama wstałam z łóżka i włożyłam ubrania. Po kilku minutach do pokoju wszedł Leo – Lysander wrócił – głośno przełknęłam ślinę- Trzymaj – podał mi tabletkę – Jak coś to rozmawialiśmy tutaj, żeby nie obudzić młodego – połknęłam proszek i popiłam napojem.

- Spoko – trochę się denerwowałam.

- Nie martw się nic mu nie powiem – krótko pocałował mnie w usta.

- Słońce! – krzyknął Lysander – Czekałaś na mnie?

- Tak – czułam, że robię się czerwona. Było mi głupio, że zrobiłam TO z jego bratem.

- Dobrze się czujesz? – zmartwił się – Jesteś czerwona na twarzy. Może masz gorączkę? – przyłożył mi rękę na czole – Leo pójdź po termometr – zwrócił się do swojego brata.

- Trochę boli mnie brzuch… - szepnęłam.

- Chodź do mnie – usiadł na brzegu łóżka i rozłożył ręce, żebym usiadła na jego kolana. Wdrapałam się na jego kolana. Przytulił mnie głaskając po plecach.

- Trzymaj – Leo przyniósł termometr.

- Jednak jesteś chora – stwierdził gdy urządzenie zaczęło pikać. Wziął mnie na ręce i zaniósł do swojego pokoju. Położył na łóżku i przykrył kocem. Wyszedł po jakieś lekarstwa do apteki. Do pokoju wbiegł Kevin. Był podobny do Leo. Te same rysy twarzy, czarne włosy, ale zdziwiło mnie to, że tak jak Lysander ma dwukolorowe oczy. Jedno jest szare, a drugie czarne.

- Cześć – przywitałam się z nim.

- Cześć – położył się obok mnie na łóżku.

- Jak tam w nowej szkole? – spytałam.

- Dobrze. Poznałem kolegów i fajnie było – uśmiechnął się. Wtedy do pokoju przyszedł Leo.

- O tu jesteś mały – usiadł na brzegu łóżka.

- Tato! A mogę pokazać pani mój nowy obrazek – wykrzyczał wstając z łóżka.

- Mów mi Olivia – uśmiechnęłam się. Czarnowłosy zaśmiał się.

- Możesz, możesz – poczochrał mu włosy. Chłopczyk wybiegł na korytarz.

- Przepraszam – spojrzał w moje oczy – To przeze mnie się rozchorowałaś. Zdenerwowałaś się, że Lys się dowie i zachorowałaś. Przepraszam.

- Nic się nie stało – chciał coś powiedzieć – Naprawdę.

- Mogę się położyć obok ciebie? – spytał.

- Dobra – posunęłam się w stronę ściany. Położył się obok mnie. Włożył rękę pod moją głowę. Po chwili do pokoju wbiegł Kevin. Położył się między mną, a Leo. Zaczął opowiadać o swoim dziele. Powiedziałam mu, że też lubię rysować. Postanowił, że kiedyś razem musimy coś narysować. Długo jeszcze rozmawiałbym z chłopczykiem, ale wrócił Lysander.

- Wracam do domu i co widzę? – zaczął śmiejąc się białowłosy – Że dwóch facetów przywala się do mojej dziewczyny – zaśmiał się i położył za mną przytulając. I tak we czwórkę leżeliśmy na łóżku rozmawiając i śmiejąc się. Po kilku godzinach wszyscy zasnęli. Było ciasno, ale też i przyjemnie.   

Zaskoczeni takim obrotem spraw?!

Proszę komentować! XD 

Kuroshitsuji dawaj i 1D i 3 biberów i ich fanki! Powybijam to dziadostwo!