Rozdział 11 - Nowa znajomość

                Obudziłam się i zobaczyłam, że Lysa nie ma obok mnie. Bolała mnie głowa. Zeszłam na dół. Tam byli bracia. Powiedziałam im, że idę się przejść i szybko wyszłam z bloku. Wolno spacerowałam po mieście. Czasem przeskakiwałam nad kałużami. W nocy chyba padał deszcz. Zaczęłam się zastanawiać nad marną egzystencją ludzkości. Bo niby co maże taki człowiek? Niby ludzie są najbardziej inteligentnymi tworami Boga, a może są mądrzejsze stworzenia tylko tego nie ujawniają i zbierają siły, by wytępić ludzkość? Ludzie są dziwni… Na przykład mój brat. Kocha mnie, a może tylko udaję? Mniejsza. Kocha mnie, a jednak mnie uderzył. Rozalia. Najlepsza koleżanka, ale gdy spojrzę na Leo chce mnie zabić, chociaż wie, że nigdy bym jej go nie odebrała. Kastiel. Najdziwniejszy człowiek jakiego do tej pory poznałam. Wiecznie jest zły. Można powiedzieć, że nakłada beznamiętną maskę. Ma wszystko i wszystkich gdzieś, ale tylko to udaje. Naprawdę zależy mu na przyjaciołach. Gdy pozna się go bliżej staję się być miły, ale nie za bardzo, bo to popsuło by jego wizerunek „bad boy’a”. A jednak zakochał się w szarej myszce.  Violetta jest właśnie tą szarą myszką. Mało mówi i jest zamknięta w sobie. Właściwie to prawie nic o niej nie wiem chociaż przyjaźnimy się. Tak rozmyślając nad ludzkim żywotem wpadłam na kogoś.

- Przepraszam… -  wybełkotałam. No fajnie mam mokre spodnie.

- Nic nie szkodzi – usłyszałam przyjemny męski głos - Właściwie to moja wina. Zamyśliłem się – tłumaczył. Nie wiedziała jak ten ktoś wygląda, bo wciąż przyglądałam się mokrej plamie na nogawce, więc odniosłam mój wzrok i zaszczyciłam tego oto osobnika moim spojrzeniem. Był to brunet o zielonych oczach. Chyba miał tyle lat co ja.  Uśmiechał się do mnie. Ubrany był w biały podkoszulek opinający jego mięśnie, spodnie moro i glany. Glany? Drugi Kastiel? A nie zimno ci? – Halo! – pomachał mi ręką przed oczami  - Żyjesz?

- Tak – powiedziałam od niechcenia i chciałam już odejść, ale zatrzymał mnie ten koleś – Możesz mnie puścić?

- Tak – puścił moje ramię – nie przedstawiłem się. Mam na imię Kentin – uśmiechną się.

- Olivia – uścisnęliśmy dłonie.

- Coś ty taka smutna – nagle spytał.

- Ehhh… nie ma to jak wyżalić się obcej osobie – westchnęłam.

- No właśnie nie znam cię, więc nie będę cię oceniał. No już powiedz wujkowi Kentinowi co ci na serduchu leży – uśmiechną się. Zaśmiałam się – Ooo, widzę, że się śmieje! To dobry znak! – usiedliśmy na ławkę, a ja wyżaliłam się ze wszystkich swoich problemów. On nic nie mówił tylko słuchał i nie przerywał mi. Na koniec powiedział:

- Brat po prostu jest o ciebie zazdrosny i boi się, że ten Lysander cię zrani. Uderzył cię przez przypływ emocji. Powiedziałaś mu, że sobie nie radzi. To go rozzłościło. Radzę ci do niego pójść i porozmawiać – słuchałam go z podziwem.

- Wow! Nadajesz się na psychologa! Masz rację, muszę z nim porozmawiać.

- No! Cieszę się, że pomogłem! Dasz się wyrwać na ciacho? – zapytał z uśmiechem pięciolatka.

- Jasne! – poszliśmy do pobliskiej kawiarni.  Nie przejmowałam się tym, że nie poszłam do liceum. Miło mi się rozmawiało z zielonookim. Kiedy poprosił o mój numer telefonu wyjęłam komórkę i zobaczyłam, że mam mnóstwo powiadomień. No tak wyciszyłam i wyłączyłam wibracje w telefonie. 23 nieodebrane połączenia od „baciszek <3” ze wczoraj. Tak żałuj za swoje zachowanie. 19 nieodebranych połączeń od „Lysio” z dzisiaj. Pewnie się o mnie martwił. W końcu nie było mnie kilka dobrych godzin i nie przyszłam na lekcje. 10 nieodebranych połączeń od „Roza” także z dzisiaj. 36 nieodebranych połączeń od „Alex” z dzisiaj. On ma ADHD czy co? 34 sms’y od „Alex”. On ma ADHD. Podałam numer brunetowi, a on podał mi swój.

- Do jakiego liceum chodzisz? – spytałam siorbiąc swój napój.

- Tydzień temu się tu przeprowadziłem i właściwie to zapisałem się do „Słodkiego Amorisa” – odpowiedział.

- Ja też tam uczęszczam – odparłam uradowana.

- Słuchaj ja już muszę spadać – oznajmił – Do zobaczenia w szkole – zapłacił za nas oboje i wyszedł z kawiarni. Poszłam do parku i usiadłam na ławce. Wyjęłam telefon i zaczęłam czytać sms’y od Alexe. Pisał w nich, że się wszyscy o mnie martwią, gdzie jestem i żebym się w końcu odezwała. Poczekam tu na Lysa i Rozę, która na pewno po szkole będzie tędy szła razem z białowłosym do Leo. Odpisałam niebieskowłosemu, że żyję. Przesiedziałam w parku kilka godzin. Trochę zmarzłam, ale nie zamierzałam wracać do domu.

- Olivia! – podbiegła do mnie Roza i uściskała – Całe szczęście, że nic ci nie jest! Wiesz jak się ucieszyłam gdy Alex krzyknął na całą szkołę, że żyjesz?

- A co by było mi być? Na całą szkołę? – spytałam.

- Nie wiem… mogli cię zgwałcić – zaśmiała się. Jakby był to temat do żartów – Tak, Alex głośno krzyczy – ktoś podszedł do nas. Był to Lysander.

- Lysiu! – krzyknęła złotooka – Nikt jej nie zgwałcił! – Lys uderzył się ręką w czoło. Po czym podszedł do mnie i pocałował – Um… no to ja już pójdę! – i nie było jej widać. Białowłosy usiadł obok mnie i się do mnie przytulił.

- Martwiłem się – wyszeptał mi we włosy.

- Nie potrzebie – odparłam – Jestem dużą dziewczynką – zapewniałam. Cicho się zaśmiał.

- Ale to nie zmienia faktu, że nie mogę się o ciebie bać – uśmiechnęłam  się -  A tak swoją drogą gdzie byłaś? – zapytał zaciekawiony. I co ja mu teraz powiem?! „wpadłam na chłopaka, któremu się wyżaliłam ze swoich problemów, a on dał mi dobrą radę. Potem poszliśmy do kawiarni i jedliśmy ciacho”. To absurdalne. Wszyscy chłopcy są zazdrośni, a szczególnie jeżeli chodzi o jego dziewczynę. Na pewno się zdenerwuje, ale swoją drogą on nie lubi jak się go okłamuje. I co teraz?! Lysander zmarszczył nos – Jest coś o czym powinienem wiedzieć? – jego głos był chłodny.

- Ehhh… nie będę cię okłamywała, bo to i tak nic nie da… Więc spacerowałam ulicą i wpadłam na chłopaka. Wyżaliłam mu się z moich problemów, a on dał mi dobrą radę. Potem poszliśmy do kawiarni na ciastko – wyjaśniłam na dwóch wdechach. Chłopak nic nie mówił przez chwilę.

- Cieszę się, że jesteś szczera względem mnie – pocałował mnie – Teraz chodźmy. Na pewno Leo się niecierpliwi… - i poszliśmy w kierunku domu braci.

                                                                                                              ***

                W końcu nadszedł czas, by porozmawiać z  bratem.  Leo już podjeżdżał pod mój dom. Wysiadłam z samochodu i powiedziałam czarnookiemu, żeby jechał do domu. Zgodził się z niechęcią. Odjechał. Podeszłam do drzwi i zapukałam. Ostatnio nie wzięłam kluczy ze sobą. Otworzyła mi jakaś dziewczyna. Co?! Już sobie dziwki sprowadza?! Dziewczyna miała brązowe włosy i oczy tego samego koloru. Była ode mnie wyższa o dziesięć centymetrów. Ubrana była w koszulę i zwykłe, czarne rurki. W sumie to nie wyglądała jak dziwka, ale tylko takie zdanie miałam na temat dziewczyny mojego brata. O ile jest jego dziewczyną. Jeżeli nie to zwracam honor. Weszłam do domu. Przecież to mój dom. Z salonu wyszedł Przemek.  Podszedł do mnie i chciał przytulić, ale ja się odsunęłam od niego o krok. Zdziwił się i powiedział:

- Przepraszam za tamto, ale… - był zakłopotany.

- Nie tłumacz się, wybaczam ci, wiem, że to jest też trochę moja wina – przytuliłam go – Kto to jest? – spytałam pokazując na dziewczyną stojącą za nami.

- To jest Aleksandra – brązowowłosa podeszłą do Przemka, a ten ją objął – Jest moją dziewczyną – lekko ją pocałował w usta. No super jak ktoś będzie mówił do mnie i do niej „Ola” to się zabiję.

- A spoko! Ty możesz mieć dziewczynę, ale ja chłopak to nie mogę mieć?! – zburzyłam się.

- Jeżeli o to chodzi… Przemyślałem sobie wszystko i uznałem, że Lysnder jest odpowiednim chłopakiem dla ciebie – no w końcu to zrozumiałeś!

- No, cwelu w końcu to pojąłeś – poklepałam go lekko po policzku. Poszłam na górę. Słyszałam jeszcze jego głos, który mówił, żebym nie nazywała go cwelem. Jasne chciałbyś. To, że ci wybaczyłam nie znaczy, że nie jestem na ciebie zła.

                                                                                              ***

                Następnego dnia wstałam, umyłam się, zjadłam śniadanie i wyszłam z domu. Poczłapałam do liceum. Po drodze wstąpiłam do sklepu po jakieś żarełko.  Szłam jedząc pysznego pączka z lukrem, kiedy skoczył na mnie pies. Jakie bydle!

- Jesteś z siebie zadowolony? – powiedziałam gdy zorientowałam się, że pies wytrącił mi z ręki pączka. Bydle skuliło ogon i podeszło do jedzenia leżącego na ziemi.

- Demon, ty tłusty bydlaku! – usłyszałam głos dyszącego Kastiela. Miał smycz w ręce i był spocony.

- To twój pies? – spytałam pokazując na bydlaka żrącego mojego pączka.

- Nie, żony wujka sąsiada siostry – odpowiedział ironicznie.

- Wisisz mi kasę za pączka… - oznajmiłam. Chciałam odejść, ale pies zwany Demon skoczył na mnie prawie przewracając. Spojrzał na mnie oczami zbitego szczeniaka – No co bydlaku? – pogłaskałam go po głowie – Nie mam już nic do jedzenia. Co twój pan cię nie karmi? – Kastiel prychnął.

- On je prawie tyle co ty. Myślę, że się dogadacie – dodał.

- Mówisz, że jestem gruba?

- Tak – odparł.

- Lepiej uciekaj w innym przypadku zginiesz marnie – powiedziałam spokojnie.

- Ty mnie zabijesz? – zaczął się śmiać – Nie boję się ciebie!

- To zaraz się przelękniesz…  - powoli do niego podchodziłam – Masz trzy sekundy by uciec. Raz… - chłopak nie ruszył się nawet o milimetr – Dwa… - mina seryjnego zabójcy. Nawet jego pies zaczął na niego warczeć. 

- I ty Brutusie przeciwko mnie? – spytał patrząc na psa. Pobiegł.

- Trzy! – krzyknęłam i zaczęłam go gonić. Naprawdę szybko biegał, ale ja szybciej. Prawie go dogoniłam. On nagle przeskoczył przez ogrodzenie parku. Było duże, a Kastiel nie był niski tak jak ja więc przeskoczył je bez problemu. Mi  zajęło to trochę czasu. W końcu gdy przez nie przeszłam zobaczyłam czerwonowłosego, który się śmiał. Podeszłam do niego dysząc.

- I co ci tak śmieszno? – spytałam.

- No, no widzę, że nie jest z ciebie taka ofiara losu jak myślałem – przestał się śmiać – Demon!

- Pamiętaj, że wisisz mi pączka – przypomniałam. Uśmiechną się cynicznie.

- Po szkole widzimy się w kawiarni – powiedział i odszedł. Ja udałam się w kierunku liceum.

                                                                              ***

                Lekcje minęły szybko.  Na godzinie wychowawczej rozmawialiśmy na temat ferii zimowych, o których kompletnie zapomniałam. Zapytana gdzie się wybieram w  tym okresie odpowiedziałam, że nigdzie. Rozalia powiedziała, że wybiera się ze swoim chłopakiem Leo i jego bratem Lysandrem do ich rodziców na tydzień. Ej, nie no! Ja przecież jestem dziewczyną białowłosego i nie zostałam zaproszona! O nie, foch forever z przytupem i melodyjką!  Wyszłam z budynku i przypomniało mi się, że Kastiel wisi mi pączka. Dziś nie było go w szkole. Pewnie wagarował. Już miałam iść w kierunku kawiarni w pobliżu liceum kiedy ktoś mnie złapał za ramię.

- Hej Olcia – była to Roza.

- Cześć… - odparłam.

- Wiesz, że jadę z Leo i Lysem do ich rodziców w ferie? – przytaknęłam – No więc chciała cię zapytać czy pojedziesz z nami?

- Dlaczego ty mnie o to pytasz? Czy nie powinien tego zrobić Lysander?

- No tak, ale on mnie poprosił o to, żebym cię zaprosiła. Wiesz nieśmiały jest chłopak – ostatnie zdanie powiedziała strasznie cicho.

- Dobra niech będzie – westchnęłam – pojadę z wami.

                Odeszłam. Poszłam do kawiarni gdzie czekał chłopak.  Spędziłam z nim miłe popołudnie. Wróciłam do domu. Nagle zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz. „Lysio”. Odebrałam.

Ja: Cześć! Stało się coś?

Lys: Hej Śpiochu! Roza ci zaproponowała żebyś pojechała z

nami do moich rodziców?

Ja: Tak. A co?

Lys: Mówiłem jej że ja cię zaproszę, a ta wraz swoje.

Ja: Nic nie szkodzi! Z miłą chęcią pojadę z wami.

Lys: Naprawdę? No więc do zobaczenia jutro w szkole!

                No i rozłączył się. Potem Przemek zawołał mnie na jakiś film. Od czasu kiedy mnie uderzył jest dla mnie bardzo miły. Zdążyłam już całkiem mu wybaczyć. Dostałam sms’a od Kentina. Pytał w nim czy pogodziłam się z bratem. Odpisałam mu, że tak. Zaproponował wypad na miasto w sobotę. Oczywiście zgodziłam się. Popisałam z nim jeszcze chwilę. Potem oglądałam film i poszłam spać, bo byłam padnięta.

Dobra ten rozdział to jest nudny i jest w nim mało akcji. Dodałam rozdział, bo mam taką wenę, że normalnie nie mogę się oderwać od pisania :) cieszycie się co nie? XD a i tak w ogóle może barakować gdzieniegdzie przecinków i mogą być błędy, bo rozdział niesprawdzany (nie chciało mi się. leń ze mnie XD)