Rozdział 17 - "Co zrobiłam?..."

                „Dlaczego on mi to robi?! Ja tego nie chcę! Blondyn obcałowywał moje ciało. Wywoływało to u mnie wstręt. Gdybym miała coś w żołądku to pewnie dawno bym zwymiotowała. Ja tego nie chcę! Dlaczego?! Co ja mu zrobiłam?! Próbowała wyrwać się z jego uścisku, ale za to dostałam tylko w twarz. Pierdolony damski bokser! Nagle wszystko zaczęło się rozmywać. Tym razem moje ciało było obcałowywane przez Lysa. Było mi tak dobrze. Chciałam więcej. Znów wszystko się rozmyło. Znów zobaczyłam te ohydne niebieskie oczy. Zaczęłam krzyczeć.”

- Kochanie, już dobrze. Nikt cię nie skrzywdzi – poczułam ręce brata na swoim ciele. Przytulał mnie – To tylko zły sen. Śpij już wszystko jest dobrze. Jesteś bezpieczna… - Przemek mówił do mnie cały czas. Po godzinie płakania zasnęłam.

                Obudziło mnie chrapanie, które należało do Przemka. Biedak nie wyspał się przeze mnie. Nie miałam serca go budzić. Zeszłam na dół. Wzięłam swój zeszyt i ołówek, które leżały pod stolikiem i zaczęłam rysować. Nie wiem, która godzina i szczerze nie obchodzi mnie to. Gdy skończyłam bazgrolić swoje dzieło zaczęłam oglądać swoje poprzednie prace. Zatrzymałam się na portrecie Lysa. Delikatnie dotknęłam kartki jakby zaraz miała się rozpaść na tysiąc kawałeczków. Dlaczego to wszystko musi być takie trudne?! Dlaczego ja? Bo trudne sprawy! Zaśmiałam się w myślach. Nie wiem, dlaczego, ale ten tekst okropnie mnie śmieszy. Wracając do poprzedniego tematu… Czemu ja go tak kocham? Zdradził mnie i powinnam go nienawidzić. Niby Kastiel powiedział mi, że Lys zrobił to dla niego, ale to wciąż boli. Dlaczego kocham go ponad życie?! Nawet nie zorientowałam się, kiedy zaczęłam płakać. Do salonu wszedł Przemek. Szybko otarłam łzy, nie chciałam martwić go bardziej.

- Skarbie, chcesz śniadanie? – powiedział zaspany.

- Nie, potem coś zjem – odparłam.

- Dobra, ale herbatę to ci zrobię – poszedł do kuchni.

                                                                                              ***

                Nadeszła godzina 15. W końcu zobaczę, kto jest tym frajerem, który został wkręcony w siedzenie ze mną. Miałam nadzieję, że to Roza, albo któryś z bliźniaków. Trochę się bałam. Co ja gadam?! Bardzo się bałam! Usłyszałam dzwonek do drzwi. Zadrżałam z przerażenia.  Brat uśmiechnął się do mnie tajemniczo i złapał mnie za rękę. Po chwili poszedł otworzyć drzwi. Osłupiałam, gdy zobaczyłam, że to Lys jest tym frajerem. Można się było tego spodziewać. Przemek ty zdradziecka świnio.

- Kochanie – mój brat zwrócił się w moją stronę – Wrócę o 20. Masz zjeść kolację, a jak się dowiem, że nic nie jadłaś to będzie z tobą źle – uśmiechnął się – No chodź się do mnie przytulić – wpadłam w jego ramiona – I masz być grzeczna – zaśmiał się.

- Nie zostawiaj mnie – szepnęłam błagalnie wtulona w jego ramie.

- Wiesz, że nie mogę – oderwał mnie od siebie – Zobaczysz jak szybko wrócę – poczochrał mnie po włosach. Wzięłam głęboki wdech – Wszystko będzie dobrze. Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie zadzwonić – posłał mi pokrzepiający uśmiech.  Pocałował mnie jeszcze w czoło i wyszedł. Lysander przyglądał się mi z zaciekawieniem.

- Cz-cześć – zająkałam się. To tylko Lys, a Przemek mówił, że on nic mi nie zrobi. Nie masz się, czego bać idiotko. To tylko Lysander. Moje ciało drżało. Czego ja się bałam?! Ciągle powtarzałam w myślach „To tylko Lys”.

- Witaj – uśmiechnął się do mnie. I co miałam teraz powiedzieć? – Dobrze się czujesz? – podszedł do mnie bliżej, a ja odsunęłam się od niego.

- T-tak – wyszeptałam.

- Boisz się mnie? – spojrzał w moje oczy. Spuściłam wzrok na moje skarpetki. W tym momencie wydają się być takie interesujące.

- N-nie b-b-boję się c-c-c-ciebie – odparłam.

- To czemu się tak jąkasz? – podniósł brwi do góry. Moje serce biło jak szalone. Bałam się – Słońce nie musisz się mnie bać. Prędzej dałbym uciąć sobie rękę, a nawet dwie niż ciebie skrzywdzić – podszedł do mnie i splótł swoje palce z moimi. Za trzęsłam się - Przepraszam, że cię zdradziłem – wciąż patrzył w moje oczy – Musiałem mu pomóc…

- P-przep-przeprosiny przy-przyjęte – chciałam się uśmiechnąć, ale prawdopodobnie na mojej twarzy był grymas, który wcale nie przypomniał uśmiechu.

- Skarbie nie bój się mnie – przytulił mnie. Lekko zadrżałam. Musną moje usta swoimi. Odsunęłam się od niego na krok. Przytulił mnie mocno, a po chwili puścił. Tak jakby czytał w moich myślach – Obejrzymy jakiś film? – zaproponował. Pokiwałam twierdząco głową.

Po chwili siedzieliśmy na kanapie oglądając jakąś komedię. Nawet nie wiem, kiedy Lys zasnął z głową na moich kolanach. I co ja mam teraz zrobić? Przecież nie zepchnę go na podłogę. Boże, ratuj! Ostatecznie stwierdziłam, że będę tu siedziała dopóki się nie obudzi. Na szczęście miałam telefon w kieszeni. Wyjęłam go i zaczęłam grać w Tetrisa. Ta gra jest taka głupia! Nawet dwóch punków nie mogę zdobyć.

- Nosz kurde! – wydarłam się, gdy po raz któryś przegrałam.

- Co jest? – spytał Lys zaspanym głosem.

- N-nic – zająkałam się. Co ja mam z tym jąkaniem się?

- Dlaczego krzyczałaś? – dociekał.

- Przegrałam w Tetrisa – odparłam. Zaśmiał się.

- Idziemy coś zjeść? – nie byłam głodna, więc pokręciłam przecząco głową. Białowłosy popatrzył na mnie zabójczym wzrokiem – Idziemy coś zjeść – tym razem to nie było pytanie tylko rozkaz. Grzecznie powędrowałam za nim do kuchni.

- Co będziemy gotowali? – spytałam znudzonym głosem.

- Hmmmm… Przemek mówił, żebyśmy zrobili pizzę. Co ty na to? – zaproponował.

- Może być, ale ja naprawdę nie jestem głodna.

- Mówił też, że nie jadłaś cały dzień – założył ręce na piersi.

- No jak nie jak tak! – zdenerwowałam się – Na śniadanie zjadłam płatki z mlekiem, a potem dwie kanapki! – patrzył na mnie spod przymrużonych powiek.  Westchnął i po chwili rzekł:

- Zjesz, chociaż trochę. Dobrze? – słyszałam nadzieję w jego głosie. Pokiwałam twierdząco głową – No, grzeczna dziewczynka – pocałował mnie.

- M-może pójdę sobie porysować… - powiedziałam raczej do siebie niż do niego.

- To dobry pomysł – uśmiechnął się do mnie.

                Po chwili siedziałam na kanapie. Wzięłam do ręki zeszyt. Otworzyłam na czystej stronie. Zaczęłam coś bazgrać. Czyżbym wybaczyłam Lysowi? Tak i jest już cały mój. A jeżeli znów mnie zrani? Westchnęłam. Kto nie ryzykuje ten nie zyskuje. Jeżeli znów mnie zrani to mu już nie wybaczę. Postanowione. Ale nuda. Ciekawe, co robi mój chłopak. MÓJ i niczyj więcej. Poszłam do kuchni. Lys robił ciasto na pizzę. Wyglądał pociągająco.

- Chcesz mi pomóc? – zaproponował.

- A mogę? – zaśmiał się.

- Jasne, że tak. Chodź – podeszłam do blatu – Możesz pokroić warzywa, pieczarki i szynkę – uśmiechnął się do mnie. Wzięłam się do pracy. Białowłosy podśpiewywał coś pod nosem. Hmmm… ciekawe, co? Słuchałam go w skupieniu, ale nie mogłam zrozumieć, co śpiewa. 

- Już skończyłaś? – spytał radosnym głosem.

- Tak – odebrał ode mnie składniki. Patrzyłam się na niego i chyba odleciałam. Widziałam jak wkłada danie do piekarnika. Potem jak rusza ustami. Tymi ustami, które tak pragnę.

- Żyjesz? – pomachał mi przed oczami ręką.

- Tak – uśmiechnęłam się.

Popatrzył na mnie dziwnie, ale po chwili wiedział czego chcę. Też się uśmiechną i podszedł do mnie. Pocałował mnie delikatnie, jakby bał się, że zaraz ucieknę. Oddałam pocałunek. Położył ręce na moje biodra, a ja wplotłam ręce w jego włosy. Nasze języki splotły się w odwiecznym tańcu. Tak bardzo mi go brakowało. Zdawał się wypełniać tą pustkę. Kocham go tak bardzo, że jestem w stanie oddać mu moje dziewictwo choćby teraz. Przyparł mnie do ściany. Złapał mnie za tyłek. Ścisną moje pośladki i podniósł do góry, żebym oplotła swoje nogi nad jego biodrami. Ochoczo zrobiłam to, o co mnie prosił. Położyłam swoje ręce na jego szyi i zaczęłam ją obcałowywać. W nagrodę otrzymałam jęk rozkoszy w jego wykonaniu. Lys kierował się w stronę sypialni. Po drodze zgubiłam bluzkę tak samo jak i on. Delikatnie rzucił mnie na łóżko i po chwili leżał obok mnie. Ponownie złączyliśmy nasze języki. Po omacku zaczęłam rozpinać jego rozporek i guzik od jeansów. Zdenerwowany moimi umiejętnościami w ściąganiu spodni zdjął je jednym zgrabnym ruchem.  Po chwili pozbył się też i moich. Byliśmy w samej bieliźnie. Lysander całował cało moje ciało. Nie byłam mu długo dłużna. Przygniótł mnie swoim ciałem. Czułam się wspaniale pod jego ciężarem. Brakowało mi powietrza. Łapczywie wciągnęłam je do płuc. Było słychać nasz przyśpieszone oddechy jakbyśmy przebiegli, co najmniej dziesięć kilometrów. Nagle Lysander przestał mnie całować.

- Jesteś tego pewna? – wyszeptał do mojego ucha – Bo jeżeli nie to powinniśmy przestać dla twojego dobra… - dodał ciszej.

- Jestem tego pewna… - wyszeptałam przygryzając jego ucho.

                                                                                              ***

                Co właśnie zrobiłam? Posłałam moje dziewictwo w cholerę. Jak się z tym czuję? Wspaniale! Białowłosy poszedł zobaczyć, co jest z naszą pizzą.

- Chyba jej nie uratujemy – przysiadł obok mnie na sofie. No nie powiem ucieszyłam się.

- To dobrze – powiedziałam cicho.

- Co? – popatrzył na mnie złowieszczym wzrokiem. Czasem się go boję – Nie miałaś ochoty na moją pizzę?

- Nie byłam głodna – broniłam się.

- Nie martw się możemy zjeść kanapki – uśmiechną się.

- Hura – powiedziałam ironicznie.

- Co za entuzjazm – zaśmiał się. Westchnęłam i położyłam głowę na jego kolana.  Głaskał moje włosy.  Było mi tak dobrze. Mogłabym trwać w tej pozycji wieki. Ale zawsze wszystko się kończy – No to idę zrobić jedzenie – „kurwa” pomyślałam, ale posłusznie zdjęłam głowę z jego kolan. Po kilku minutach wrócił z talerzem pełnym kanapek – Smacznego – no i czego się tak szczerzysz?! Zaraz stracisz te swoje śliczne ząbki. Wzięłam jedną do ręki. Powąchałam ją, potem oglądałam z każdej strony, jakby była zatruta, w końcu ją ugryzłam. Lys rykną śmiechem.

- Co cię tak śmieszy? – spytałam, gdy przełknęłam jedzenie. 

- Nic – i znów się roześmiał.

- Tylko się nie posikaj… - ugryzłam kawałek jedzenia. Lys zjadł już kilka, a ja dopiero pierwszą. I po raz kolejny zaczął coś nucić. Przysłuchałam się i w końcu wiem, co to za piosenka! Bruno Masr – The Lazy Song. Nucił jedną zwrotkę w kółko.

Tomorrow I'll wake up do some P90X
Meet a really nice girl have some really nice sex
And she's gonna scream out 'this is great' (Oh my god, this is great)
Yeaaah
                Osz ty mały zboczuszku.  Zaczęłam chichotać. Spojrzał na mnie jak na idiotkę. Roześmiałam się jeszcze bardziej.

- Z czego się śmiejesz? – spytał.

- Z ciebie… - gdy zobaczyłam jego minę to zaczęłam się zachodzić ze śmiechu.

- Z kogo? – popatrzył na mnie wzrokiem, który mógłby zabić.

- Z misia gogo? – jego mina mówiła, że już po mnie. Nagle spoważniałam. Pisnęłam i zaczęłam uciekać. Gdzie się schować?! Myśl idiotko, myśl! Łazienka? Nie, zbyt oczywiste. Mój pokój? Nie. Pokój Przemka? Nie! Piwnica? Tak, jesteś genialna! Szybko pognałam na dół. Ale tu jest strasznie. Lysander biegł za mną. Ciekawe gdzie jest? Schowałam się za pudła. Aaaaaa, pająk. Idź sobie! No już! Stworzonka spadło na ziemię, a ja je zdeptałam. Co prawda skarpetką. Mam nadzieję, że spiorę krew swojej ofiary. Oparłam się o jedną wierzę z pudeł i ona runęła na ziemię. Ech… kryjówka spalona. Lys zaraz tu będzie. Pozostaje mi tylko posprzątać te rzeczy. Spojrzałam na swoje dzieło. Brawo! Takiego burdelu przez przypadek jeszcze nie zrobiłaś! I jeszcze musiałaś rozsypać zdjęcia. Podjęłam jedno. Była na nim para nastolatków. To zdjęcie mojej mamy i taty, gdy mieli mniej więcej tyle lat, co ja. Mama była taka ładna. Uśmiechała się, a tata obejmował ją ramieniem. Włożyłam je do kartonu. Potem szybko zebrałam resztę, bo coś czułam, że zaraz się rozpłaczę. Tylko nie płacz, nie płacz! Kurwa! Dlaczego jestem taką beksą?! Wycierałam łzy, ale była to syzyfowa praca, ponieważ po chwili po policzkach ciekły mi nowe. Dlaczego tylko mnie to spotyka? Najpierw zginęli moi rodzice, potem zdradził mnie chłopak, a teraz jeszcze porwano mnie i chciano zgwałcić. Mam zajebiste życie nie ma, co. Usłyszałam kroki na schodach. Włożyłam ostatnie zdjęcia do pudełka i szybko wytarłam łzy.

- Szukałem cię po całym domu! – warknął zły Lys.

- Trzeba było mnie nie straszyć… - założyłam ręce na piersi.

- Chodź tu do mnie mała, wredna… - przerzucił mnie przez swoje ramie. Kierował się do wyjścia z piwnicy.

- Puść mnie! – warknęłam i wbiłam mu palec między łopatkę. Po chwili dostałam klapsa w tyłek - Ała… - jęknęłam. On tylko się zaśmiał.

                Położył mnie na kanapie, a po chwili dołączył do mnie. Ułożyłam głowę na jego piersi i zaczęłam kreślić na jego ciele tajemnicze znaki. Zasnęłam.

                Obudziłam się w swoim łóżku. Lysa nie było obok mnie. Ten, kto zabrał mojego ciepłego misia ma wpierdol! Zeszłam na dół. Przemek siedział na kanapie. A gdzie jest Lysander?! Pewnie poszedł do domu.

- Hej – przywitałam się zaspanym głosem – Gdzie Lysander?

- Poszedł do domu – odparł.

- Co robisz? – spytałam przysiadając się obok niego.

- Oglądam „American pie”.

- To oglądam z tobą – przytuliłam się do jego ramienia i po chwili zwijałam się ze śmiechu.

 A myślałam, że nie dam rady go dokończyć dziś! ale zmotywowałam się i udało mi się. Zrobiłam to dla was <3 Czuję się wspaniale pomijając to, że łepetyna mnie napierdala, nie mogę oddychać przez nos i dycham jak gruźlik to jest ok :D