Rozdział 1 - Prawdziwy przyjaciel to skarb!

                Rano rozpakowałam się i zeszłam na dół na śniadanie. Babcia zrobiła naleśniki i kakao. Nie byłam głodna, ale zjadłam wszystko, żeby nie zrobić przykrości babci.

- No opowiadaj, co tam u ciebie? – spytała starsza kobieta.

- Ech… po staremu – westchnęłam.

- A masz chłopaka? – zapytała, a ja zadławiłam się kakao – Kochanie po woli – uśmiechnęła się.

- Miałam – szepnęłam.

- Och… przepraszam! – siwowłosa kobieta przytuliła mnie.

- Nic nie szkodzi! – odparłam – Pójdę się przejść.

- Dobrze – pożegnałam się z babcią i wyszłam z domu.

                Spacerowałam chodnikiem, płacząc. Znów! Znów, płakałam! Idiotka! Ciekawe czy on mnie kocha? Nie, pewnie nie! Dlaczego ja to zrobiłam? Nagle poczułam jak ktoś we mnie uderza. No tak bardzo rozsądnie jest iść widząc wszystko jak przez mgłę. Dopiero po chwili zorientowałam się, że leżę na ziemi z rozwalonym kolanem i przystojniakiem obok. Jęcząc z bólu usiadłam. Chłopak szybko wstał i podniósł swoją deskę. No i takie są skutki nieuważnego jeżdżenia na deskorolce! Podszedł do mnie i pomógł mi wstać, a następnie usiąść na ławce. Miał czarne włosy i brązowe oczy. Ubrany w dżinsy i białą koszulkę z czarnym napisem.  Wyglądał na dwadzieścia lat. No nie powiem przystojny to był.

- Weź nie mów, że płaczesz – powiedział załamanym głosem kucając naprzeciwko mnie.

- Nie płaczę! – warknęłam wycierając łzy wierzchem dłoni, a przynajmniej nie płaczę z powodu rozwalonego kolana.

- Tylko oczy ci się pocą, co? – zaśmiał się. Po chwili wyjął z kieszeni chusteczki i polał jedną wodą mineralną, którą też miał przy sobie. Przyłożył wilgotną chusteczkę do mojej rany. Syknęłam cicho – Sento – powiedział.

- Co? – zdziwiłam się. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że on się przedstawił – Olivia – uśmiechnął się do mnie.

- Co tu robisz? – spytał.

- Spacerowałam – odparłam. Poczułam jak mocniej przyciska chusteczkę do mojego kolana – Ała… - jęknęłam.

- Przepraszam – wymamrotał i wyrzucił zakrwawioną chusteczkę do kosza – W ramach przeprosin zapraszam na lody – uśmiechnął się.

- Nie wiem… - zaczęłam.

- Nie daj się prosić! – jęczał.

- Dobra – złapał mnie za rękę i zaczął ciągnąc do lodziarni. Zamówiła dwie kulki lodów czekoladowych, a on waniliowe i o smaku gumy balonowej. Usiedliśmy na murku od fontanny.

- Dlaczego płakałaś? – wypalił.

- Bo… bo na mnie wjechałeś – skłamałam.

- Ychym… powiedzmy, że ci wierzę – uśmiechnął się – Ale i tak wiem, że to przez chłopaka! – co on jasnowidz?!

- S-skąd ty to wiesz? – zadławiłam się lodami.

- Zgadywałem – wyszczerzył swoje białe kły.

                                                                                              ***

                Od kiedy poznałam Sento minęły trzy tygodnie. Poznanie go było chyba najlepszą rzeczą, jaka spotkała mnie w życiu. Aktualnie leżymy na kanapie karmiąc się żelkami. Jest ze 40 stopni Celsjusza!

- Boże, ale gorąco! – krzyknęłam.

- To się rozbierz – powiedział czarnowłosy, który był bez koszulki.

- Ta, jasne – warknęłam.

- Mam cię sam rozebrać?! – krzyknął i rzucił się na mnie ściągając koszulkę.

- Wiesz, co? – powiedziałam i pokazałam palcem, że chcę mu powiedzieć coś na ucho – Jesteś okropny! – krzyknęłam ile sił w płucach do jego ucha. Ten spadł z sofy.

- Nie to ty jesteś okropna – powiedział krzywiąc się.

- Ja? – zdziwiłam się – Ja jestem urocza! – uśmiechnęłam się.

- Tak – powiedział sarkastycznie – Może pojedziemy na plażę? – no tak plaża jest z pięć kilometrów stąd, a my się kisimy na tej kanapie!

- Tak! – powiedziałam – Babciu wychodzę! – wydarłam się.

- Dobrze, tylko ubierz koszulkę – pouczyła spokojnie. I wtedy zorientowałam się, że nie mam jej na sobie. Szybko ją nałożyłam i pobiegłam do swojego pokoju. Spakowałam ręcznik, krem przeciwsłoneczny i okulary do torby. Następnie nałożyłam kostium kąpielowy pod ubrania. Zeszłam na dół.

- Gotowa? – twierdząco pokiwałam głową – No to jedziemy do mnie, a potem na plażę – powiedział. Tak jak mówił najpierw pojechaliśmy do niego. Skoczył po ręczin i kąpielówki i już po kilku minutach byliśmy w drodze na plażę. Śpiewaliśmy, strasznie fałszując.  W końcu dojechaliśmy na plażę. Rozłożyliśmy ręczniki na piasku i wskoczyliśmy do wody. Kilka razy zostałam podtopiona przez Sento. Niestety nie umiem pływać, ale to nie przeszkadzało mi w wspaniałej zabawie. Gdy wyszliśmy z wody postanowiliśmy zagrać w „Prawda lub wyzwanie”.

- Wyzwanie – oznajmił Sento. Myślałam przez chwilę jakby tu go upokorzyć, gdy do głowy wpadł mi pomysł. Zgryzłam wargę i powiedziałam:

- Krzyknij na cały głos „Kocham Justina Biebera i nie wstydzę się tego” – uśmiechnęłam się szatańsko.

- Nie zrobię tego! – wydarł się.

- To dawaj fant.

- Ale ja mam na sobie tylko kąpielówki.

- No i? – wzruszyłam ramionami.

- Dobra, dobra – wstał i zaczął się drzeć – Kocham Justina Biebera i nie wstydzę się tego! – kilka osób zaczęło się śmiać, a jeszcze inni szeptać do siebie, a ja ryłam jak nigdy do tond.

                Na plaży siedzieliśmy cały dzień. Wygłupialiśmy się, śmialiśmy, zostałam wrzucona do wody… kilka razy. Wieczorem postanowiliśmy pójść na jakąś imprezę. Sento powiedział, że się mnie o coś na niej zapyta. Właśnie wróciłam do domu i szykowałam się na nią, kiedy zadzwonił Kastiel.

- Halo? – zdziwiłam się, bo przez trzy tygodnie nie dzwonił do mnie ani razu.

- Olivia, kiedy wracasz? – jego głos był… niespokojny.

- Za tydzień. Coś się stało? – przestraszyłam się.

- Lysander jest w szpitalu! – czułam jak moje nogi robią się ja z waty. Siadłam na łóżku.

- C-co? – do oczu napłynęły mi łzy.

- Próbował popełnić samobójstwo, ale jak na razie wszystko jest ok – powiedział.

- Ale co… co się stało? – już prawie płakałam. Co on zrobił?

- Leo miał wypadek samochodowy i nie wiadomo czy przeżyje, ma problemy z pieniędzmi od wypadku Leo do tego ty się do niego nie odzywasz. On po prostu już nie wytrzymał – powiedział.

- Ale… nie ważne! Jutro będę! Nie ważne, co by mnie tu miało zatrzymać! – łzy płynęły po moich policzkach. Rozłączyłam się. Przebrałam się dżinsy i koszulkę. Zbiegłam na dół. Chciałam, żeby babcia kupiła mi bilet. Wyjaśniłam jej sytuację, a ta powiedziała, że dokona zakupu. Prawdopodobnie jeszcze dziś wyjadę z tego miasta. Szybko spakowałam swoje rzeczy. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Po drugiej stronie stał Sento. Zapomniałam o imprezie!

- Wejdź – wpuściłam go do środka.

- Jeszcze nie gotowa? – spytał.

- Niestety wyjeżdżam dziś – oznajmiłam.

- Dlaczego? – zdziwił się.

- Problemy z przyjaciółmi. Przepraszam – westchnęłam. Czarnowłosy mnie przytulił – Do zobaczenia!

- Cześć. Będę tęsknił! – pocałował mnie w policzek i wyszedł. Miałam wrażenie, że nie chciał, żebym jechała. Po chwili wróciła babcia z biletem. Pociąg rusza o 20:00, a teraz jest 19:00. Na peronie pożegnałam się z babcią i wsiadłam do pociągu. O północy powinnam być już w domu. Wcześniej zadzwoniłam do Przemka i powiedziałam mu, żeby po mnie wyjechał.

Gówno, kał, dupa, kupa chujnia i dziadostwo! Tak opisuję ten „rozdział”. Jakiś taki dziadowski mi wyszedł, bo jest mało opisów i w chuj dialogów! Miałam to poprawić, ale chciałam wam jak najszybciej dodać rozdział 1.

Ps. Słyszałyście, że Biber ma drugą sprawę, bo obrzucił drzwi jajkami tego sąsiada, co zadzwonił na gliny jak jeździł pijany! Hahahah!