Rozdział 8 - zazdrość

            Obudziłam się na kanapie obok Lysa i Kasa. Dlaczego śpimy na kanapie? A tak, wieczór horrorów. Dziś poniedziałek. Trzeba iść do liceum. Co prawda jest to ostatni tydzień przed świętami, ale trzeba iść. Sprawdzam godzinę. 9:55. Co?  No to sobie poszłam... Obudzę Lysandra, przecież nie będę mieszkała u niego wiecznie.

  - E, ty Poeta wstawaj - on nazywa mnie Śpiochem, to ja go będę przezywała Poeta...

  - Nie chcę... - odparł.

  - Ughhhh... Wstajesz?! - spytałam stanowczo.

  - Ale, po co?

  - Bo chciałam ci powiedzieć, że idę do domu.

  - Co?! - i nagle wstał...

   - To, co słyszałeś... Nie będę mieszkała u ciebie wiecznie.

  - Ale to nie kłopot. Chcesz śniadanie?

  - Tak.

  - Ja też chcę śniadanko... - Powiedział Kastiel z twarzą w poduszce.

            Lysander przeczesał włosy ręką i poszedł do kuchni. Podążyłam za nim, by mu pomóc. Robiliśmy śniadanie śmiejąc się w niebo głosy. Nawet sam Kastiel przyszedł do kuchni, by sprawdzić, dlaczego nam tak śmieszno.  Zrobiliśmy kanapki. Czerwonowłosy po śniadaniu poszedł do siebie. Potem Lys włączył muzykę i razem zaczęliśmy śpiewać, wygłupiać się. Gdy sąsiedzi przyszli ze skargami przestaliśmy. Oglądaliśmy telewizję. Poszłam do toalety. Gdy wychodziłam przejrzałam się w lustrze, które wisiało na korytarzu. Wyglądałam potwornie. Podkrążone oczy, kilka siniaków na szyi i całe sine nadgarstki. Do tego bandaż na głowie. Zazrany Dake! Lysander podszedł do mnie.

  - Wszystko ok? - spytał z troską.

  - Ta, tylko wyglądam jak siedem nieszczęść - wyznałam.

  - Nie prawda. Jesteś piękna - zrobił się czerwony. Zaraz, zaraz! Powiedział, że jestem piękna?! - Przepraszam, woda na herbatę się gotuje - i poszedł. Spaliłam buraka.

            Poszłam do salonu. Jea! Trudne Sprawy! Stary odcinek... Pani Krysia nie daje żyć panu Adamowi. Ten w zemście kładzie jej na wycieraczce kał psa. Taaa... Uroczo... Lys też przyszedł to oglądać. Ciekawe gdzie usiądziesz, bo ja na pewno nie wstanę z tej kanapy. Podniósł moje nogi i położył je na swoich kolanach. Mądrze... Zaczął pisać w notatniku. Ale nuda...

            Koło godziny 17:00 Lys zawiózł mnie do domu. Przecież jurto trzeba iść do szkoły. Roza przywiozła nam notatki z lekcji i przez dwie godziny razem z Lysem przepisywaliśmy. Godzina 19:00.

  - Wiesz... Jest już ciemno... - ale ja spostrzegawcza...- No i może zostałbyś u mnie. Wiesz taki rewanż. Ja spałam u ciebie jedną noc...

  - Z miłą chęcią – powiedział. Zrobiłam kolację. Potem oglądaliśmy jakąś komedie. No i zasnęliśmy na kanapie.

                                                                       ***

            Obudziłam się i zobaczyłam, że Lys się śmieje. Tylko, z czego?

  - Z czego się śmiejesz? – spytałam.

  - Mówiłaś przez sen – odpowiedział.

  - I to było takie śmieszne? – zdziwiłam się.

  - Mówiłaś, że widziałaś przyszłość, że jest to goła kobieta w szlafroku i gazetką playboya w ręce, że chcesz biegać goła po ulicach wymazana w zielonej galaretce z cygarem w ustach, i że zabijesz zabitą osobę – teraz śmiał się jeszcze bardziej. No tak moje zwariowane sny…

  - Ja ci nie wierzę! Tylko tak sobie to powiedziałeś, żeby było mi głupio – stwierdziłam z założonymi rękami na piersi.

  - Czy ja cię kiedykolwiek okłamałem? – spoważniał.

  - No niby nie… - i znów zaczął się brechtać – I nie śmiej się! – nie przestawał. No to foch forever pięć minut. I to z przytupem! Poszłam do kuchni i zrobiłam nam śniadanko. Zaniosłam do salonu, gdzie siedział Lys. Włączył sobie telewizor. Widać, że czuję się jak u siebie w domu. To dobrze. Po godzinie szliśmy do liceum. Raczej jechaliśmy, bo Lysander przywiózł mnie wczoraj swoim samochodem. Po kilku minutach byliśmy pod szkołą. Powiedziałam mu, że idę poszukać Violetty. Szukałam jej, aż do dzwonka na lekcję. Udałam się na matmę. O bosz nienawidzę jej! Lekcja była potwornie nudna. Tak samo jak biologia i polski. Teraz jest przerwa; idę pod klasę muzyczną. I kogo widzę? Lysandra i jakąś dziewczynę z azjatycką urodą. I co ona robi? Chce go pocałować. O nie! Tak być nie będzie. Rzuciłam torbę na ziemię pod ławkę. Zaczęłam biec. Wskoczyłam białowłosemu na plecy.

  - Poeta, zawieziesz mnie na plecach pod salę muzyczną! – ta dziewczyna zrobiła się czerwona ze wściekłości. Ha, spadaj szmatko!

  - Przepraszam Li – zaczął Lys. A więc ta lonfra ma na imię Li… - ale teraz – nie dałam mu skończyć

  - Teraz robisz za mojego konika! Wio! – złapał mnie za tyłek, żebym nie spadła i ruszył. Po drodze zgarnęliśmy moją torbę prawie przewracając się. Po chwili byłam pod klasą. Ta dziewczyna też tam była. Pocałowałam Lysa w policzek. Dziewczyna widocznie się zdenerwowała.

  - Dziękuję – powiedziałam. Nagle zabrzmiał dzwonek. Weszliśmy do klasy. Na dzisiejszej lekcji śpiewaliśmy. Dla mnie spoko. Inni się stresowali jakby był to występ na scenie, albo gdzieś. Zaczęliśmy się z nich śmiać z Lysem.

            Właśnie wychodziłam z klasy, by udać się na dziedziniec. Gdy tam dotarłam usiadłam na ławce. Wtedy podeszły do mnie trzy dziewczyny. Jedna z nich to Li. Druga ma blond włosy i tonę tapety, trzecia też ma podobny makijaż.

  - No hej – powiedziała blondynka.

  - Cześć? – powiedziałam.

  - Odwal się od Lysandra! – krzyknęła Li.

  - Chciałabyś  - odparłam pod nosem.

  - Co ty powiedziałaś?! – blondynka złapała mnie za włosy i pociągnęła do góry, bym wstała – Odczep się od Kastiela i Lysandra. W innym przypadku będziemy mniej miłe – puściła moje włosy.

  - A co ma piernik do wiatraka? – spytałam.

  - Co?!

 - Ty jesteś głupia czy udajesz?

  - O nie tak moja droga nie będziemy rozmawiały! – powiedział i chciała mnie uderzyć. Złapałam ją za rękę nim to zrobiła. Ścisnęłam jej ją, aż zawyła z bólu.

  - Odczep się ode mnie – wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Jej koleżanki chciały się rzucić na mnie, ale podszedł do nas Kastiel.

  - Kastielku – powiedziała blondi – powiedz jej żeby mnie puściła. To boli – nawet zobaczyłam łzę w jej oku.

  - Nawet moja matka nie może do mnie mówić Kastielku, co dopiero ty! – zdenerwował się – Jeżeli trzyma cię to najwidoczniej ma ku temu powody – stwierdził już spokojnie. Puściłam blondynkę. Odeszły – Uważaj na te trzy. Ta blondynka to Amber, siostra Nataniela. Wystarczy, że pójdzie do niego, rozpłacze się i powie, że ty ją uderzyłaś, wtedy jesteś udupiona – ostrzegł mnie. Na mojej twarz malował się szok.

  - Nataniel ma siostrę?!

  - Tak. Co one od ciebie chciały?

 - A nic, nic – odparłam.

 - Nie umiesz kłamać.

 - Wiem Kastielku, wiem – powiedziałam i zaczęłam się śmiać. Spojrzał na mnie z rządzą mordu. Dzwonek. Uciekłam do liceum.

            Lekcje minęły jak zwykle nudno. Wychodzę ze szkoły i widzę białowłosego. Czeka na mnie? Nie! Przeszłam obok niego. Złapał mnie za ramię. Czyli jednak czeka na mnie.

  - Nie widziałaś mnie? – spytał z wyrzutem.

  - Widziałam, tylko myślałam, że czekasz na kogoś innego – wyszczerzyłam się.

  - To nie myśl – teraz i on się uśmiechnął. Ruszyliśmy w drogę. Nudno i cicho. Za cicho.

  - Jedziesz do rodziców w święta? – zapytałam, by zacząć jakąś rozmowę.

  - Nie, Leo się  z nimi pokłócił, a ja nie zamierzam tam siedzieć bez niego, więc te święta spędzimy we dwóch. No chyba, że Roza przyjdzie.

  - A może wpadniecie na święta do nas.

 - Co? Nie. Nie możemy przecież to…

 - To nie kłopot! W te święta będę tylko z Przemkiem i będzie mi nudno!

 - Ale… - nie dałam mu dokończyć.

 - Proszę, proszę, proszę, proszę… - mina zbitego szczeniaka.

 - Dobra, tylko jeszcze przekonaj Leo i swojego brata – ha wiedziałam, że się zgodzi.

 - Okej – wyjęłam telefon, wybrałam numer Leo. Czekam. Odebrał.

- Halo – powiedział czarnowłosy.

- Cześć. Prawda, że przyjdziesz do mnie i Przemka na święta? – spytałam.

- Co? O czym ty mówisz? – zdziwił się.

- O tym, że przyjdziesz do nas na wigilię.

- Ale…

- To nie kłopot! Proszę, proszę, proszę.

- Dobra, tylko przestań jęczeć.

- Pa – rozłączyłam się. Wybieram numer brata. Znów czekam… Odebrał.

- Hej, coś się stało – usłyszałam głos Przemka.

- Chcę ci powiedzieć, że Lys i Leo będą u nas w święta.

- A spoko.

- Cześć! – rozłączyłam się – Zgodził się – doszliśmy do mojego domu – Cześć!

- Cześć! – krzykną, gdy byłam już w progu.

           

            Krótki, nudny, nijaki. Te słowa opisują ten rozdział. Pisałam go kilka dni i wyszedł mi taki… gówniany. Ech… no trudno, ale to jest tak jakby wstęp do rozdziału 9. Miłego czytania!