Rozdział 6 - bal i lodowisko

Od kiedy zaczęłam uczęstsztrzać do Słodkiego Amoirisa minęły dwa miesiące. Dziś chciałam pojechać na cmentarz, żeby odwiedzić rodziców. Nie mówiłam bratu gdzie się wybieram. Jeszcze by mi zabronił, a ja już dawno tam nie byłam. Poszłam na przystanek autobusowy i czekałam na transport. Po piętnastu minutach autobus przyjechał. Wpakowałam się do niego, zapłaciłam za bilet i zacny pan kierowa ruszył, a ja prawie się przewróciłam. Na szczęście złapałam się siedzenia i posłałam temu panowi spojrzenie, które mówiło " Zaraz ci wyjebie". Włożyłam w uszy słuchawki od telefonu. Słuchałam mojego przyszłego męża, czyli KeaN'a. On świetnie rapuje. Po kilku godzinach jazdy byłam na miejscu. Szłam ulicami, samotna łza popłynęła po moim policzku. Szybko ją wytarłam. Poszłam kupić znicz. Gdy już go kupiłam poszłam prosto na cmętarz, który był ogromny. Po kilku minutach błądzenia znalazłm grób rodziców. Zapaliłam znicz i postawiłam go na grobie. Siedziałam tak kilka godzin.
***
Wróciłam do domu, w którym mieszkam od dwóch miesięcy, cała zmarznięta, bo zaczął padać śnieg. Weszłam do przedpokoju. Ściany były białe, a na podłodze były zwykłe panele i dywanik do wycierania nóg. Rozebrałam się i powędrowałam do kuchni. Kuchnia była jak każda inna. Czarne płytki na podłodze, białe na ścinach i tego samego koloru półki na naczynia, jedzenie i tym podobne. Zrobiłam kanapkę i postanowiłam poszukać brata. Zajrzałam do salonu. Ściany tego pomieszczenia były granatowe. Na podłodze leżał biały, puchaty dywan, skórzana, czarna kanapa, dwa fotele do kompletu, szklany stolik, kilka brązowych półek i telewizor plazmowy. Postanowiłam pójść do swojego pokoju. Wspięłam się po schodach na piętro. Szybko znalazłam się w swoim azylu. Ściany były szare. Rysowałam na nich co tylko chciałam. Na jednej ścianie, pod którą stało łóżko był obraz. Widniały na nim najbliższe osoby. Lysander, Kastiel, Rozalia i Violetta, która była moją bratnią duszą. Tylko tym osobom ufałam na tyle by mogli mieć miano przyjaciela. Na moim dziele Kastiel pokładał się ze śmiechu. Kiedyś potknąłem się w parku, a on zaczął się tak śmiać. To zapadło mi w pamięci, więc takiego go narysowałam. Lysander jak zwykle był zmyślony. Długo się męczyłam malując jego oczy. Chciałam oddać ich głębie. Violetta ma dyskretny uśmiech, a Roza iskierki w oczach i złowieszczy uśmieszek. Na innych ścianach są przypadkowe obrazy. Na łóżku leży góra poduszek i maskotek. Podłoga jest wyłożona ciemnymi panelami. W tym pomieszczeniu jest kilka pólek i szafa na ubrania. Są też drzwi, które prowadzą na balkon. Lubię na nim przesiadywać. Byłam zmęczona podróżą, więc położyłam się i zasnęłam.
Następnego dnia wyszykowałam się do szkoły i wyszłam z domu. Teraz miałam do niej jeszcze bliżej. Spokojnie szłam ulicami, gdy ktoś do mnie podbiegł. Tym "ktosiem" był Lysander.
  - Cześć - przywitał się lekko zasapany.
  - Czesieczka - odparłam. Miałam dziś bardzo dobry humor. Dalej szliśmy w ciszy. Ludzie dziwnie się na mnie patrzyli. Pewnie przez bliznę. Ktoś coś szeptał. W tedy nie wytrzymałam.
  - Odpierdolcie się ode mnie! - krzyknęłam i rzuciłam torbę na ziemię. Zaczęłam biec w stronę parku.
  - Olivia! Czekaj! - krzyknął za mną Lysander.
  - Odwal się! - jego też miałam dość. Byłam taka zdenerwowana. Usiadłam na ławce w parku. Zauważyłam Kastiela pod jednym z drzew. Palił papierosa. Świetnie tylko jego brakowało!
  - Coś ty taka zdenerwowana? - podszedł do mnie. Postanowiłam nie odpowiadać - Masz - podał mi papierosa - Odstresujesz się - dodał. Wzięłam to od niego i już miałam włożyć do ust kiedy ktoś mi wyrwał mi papierosa z ręki.
   - Kastiel do chuja! Popierdoliło cię?! - był to Lys. Pewnie przyszedł za mną. Po raz pierwszy słyszałam, by przeklinał - A ty?! - zwrócił się do mnie - Co ci odbiło, że uciekłaś i chciałaś zapalić?!
  - Bo ci wszyscy ludzie się na mnie gapili jakbym była z kosmosu! - łza spłynęła po moim policzku, ale szybko ją wytarłam, żeby nikt jej nie widział.
  - Kasiel co ty sobie myślałeś?! - zaczął mówić jakie to nieodpowiedzialne i tak dalej, i tak dalej. Wyłączyłam się po słowie "kurwa".
  - Dobra chodźmy do tej przeklętej szkoły - stwierdził i pomógł mi wstać z ławki, jakbym sama nie mogła. Chciałam wziąść od niego moją torbę, którą pozbierał z chodnika, ale powiedział, że będzie ją niósł. Jak chcesz. Przynajmniej nie będę musiała jej dźwigać. Kastiel gdzieś znikną po kazaniu Lysandra.
***
Lekcje mijały mi normalnie, czyli nudno. Właśnie miałam biologię, kiedy do klasy wszedł główny gospodarz. Pewnie będzie ględził o tych napisach na klatce schodowej, które brzmiały tak:
" 997 - szał pał
  998 - gorąca linja
  Sprzedam samochód! Dzwoń 112, cena do uzgodnienia"
  - Chciałbym ogłosić - zaczął swoją litanię - że w tą sobotę odbędzie się bal zimowy. Można przyjść z partnerem lub bez - jasne, że przyjdę bez - Bal zaczyna się o 19:00, a kończy przed północą - co to? Kopciuszek, że musimy uciekać przed północą? A może wilkołaki nas zjedzą? Bezsens - No to tyle. Kartka z informacjami o balu będzie powieszona na tablicy ogłoszeń.
   - Idziesz? - zapytała mnie Roza.
   - Chyba - odparłam - A tak w ogóle to pójdziesz ze mną wybrać sukienkę?
   - Nie, chcę iść po sukienkę z Leo, ale na pewno przyjdę do ciebie przed balem, żebyśmy się pomalowałi i wiesz takie sprawy. Może zapytasz się Alexa.
    - Dobry pomysł - odparłam.
    - Olivio i Rozalio pogadacie sobie na przerwie - powiedziała nauczyciela. Tak gdybym siedziała z jakimś chłopakiem to pewnie powiedziałaby, żebyśmy poflirtować na przerwie. Te baby są irytujące.
Po lekcjach szłam do domu. Zaczął padać śnieg. Bryyyyy, ale zimno. Obok mnie szła Rozalia. Była ubrana w zimową kurtkę i kozaki. Lysander, także był ciepło ubrany, a ja szłam w adidasach i jesiennym płaszczu. Prawie byliśmy pod moją ulicą. Wytrzymam, zaraz będę w ciepłym domu. Nagle ktoś rzucił we mnie śniegiem. Był to Kastiel, a swoją drogą to skąd on tu się znalazł?
   - Posrało cię debilu - teraz trzęsłam się z zimna.
   - Zimno ci? - spytał białowłosy. Nie, jest mi ciepło tylko tak się trzęsę.
   - Trochę - powiedziałam.
   - Trzymaj - dał mi swoje rękawiczki - Wiem, że to tylko rękawiczki, ale zawsze cieplej - reklamowy uśmiech w jego wykonaniu.
    - Zaraz rzygnę tęczą - durny komentarz Kastiela.
    - Przynieść ci wiadro? - teraz go zagięłam.
Nawet nie wiedziałam kiedy znalazłam się przy swoim domu.
***
Następnego dnia w szkole cały dzień szukałam Alexa. W końcu znalazłam jego brata.
  - Armin - krzyknęłam.
  - Co? - spytał.
  - Widziałeś gdzieś swojego brata?
  - Ja nie mam brata - stwierdził.
  - Nie rób sobie jaj tylko powiedz!
  - Jest chory.
  - Cholipka.
  - A co?
  - Bo chciałam, żeby pomógł mi wybrać sukienkę na bal.
  - Przekażę mu to. Pewnie od razu wyzdrowieje, bo wiesz dziś mamy sprawdzian.
  - Co?! Z czego?!
  - Z matmy.
  - O kurwa! Zaraz komuś wyjebię!
  - Evans do dyrektora - powiedział Nataniel i dał mi jakąś kartę.
  - Jebany blondas - dodałam pod nosem odchodząc.
  - Słyszałem - odparł.
  - No i miałeś! - krzyknęłam i poszłam do dyrektorki. Pod gabinetem siedział Kastiel. Mogłam to przewidzieć.
  - Olivia? - zdziwił się - Co cię tu sprowadza?
  - Jebany blondas! - powiedziałam. Usłyszałam jak ktoś odchrząkną za mną. Mój los chciał, żeby był to ten "jebany blondas". Odwróciłam się i uśmiechnęłam. Wskazał mi krzesło, a ja na nie grzecznie usiadłam.
  - Siema Srajt! Dawno cię nie widziałem - powiedział czerwonowłosy z cynicznym uśmiechem. Nataniel nic nie powiedział tylko chciał odejść, ale ja musiałam coś dodać:
  - Złotowłoska się na ciebie pogniewała? - zwróciłam się do Kastiela. Blondas poszedł. Chyba uraziłam jego męską dumę.
  - Teraz mu równo pojechałaś - stwierdził Kas i przybiliśmy żółwika.
  - A jak?! - spytałam. W tedy wyszła dyrektorka i wezwała Kastiela do siebie. Słyszałam krzyki dyrektorki. Ciekawe co zmalował? Czeka mnie niezłe kazanie. Pomyślałam. Ktoś przysiadł się obok mnie. Był to Armin.
  - Dzwoniłem do Alexa - oświadczył.
  - Gratuluję, umiesz dzwonić. Nagrodę za to osiągnięcie przesłać pocztą czy doręczyć? - powiedziałam ironicznie.
  - Ha, ha bardzo śmieszne. Alex powiedział, że jutro może pójść z tobą na zakupy.
  - Fajnie, o której? - zapytałam.
  - Zaraz po szkole.
  - Ok.
  - Olcia teraz ty - powiedział wychodząc z gabinetu pani dyrektor Kastiel. Posłusznie weszłam do tego pomieszczenia. Okropne miejsce. Ściany są koloru zgniło-pomarańczowego. Podłoga jest wyłożona jakimś gumeleonem. Na szafkach jest kupa bibelotów i książek. Paskudnie tu śmierdzi. Tak jakby starością? Tak, starością.
  - Więc co cię tu sprowadza? - zaczęła dyrektorka. Podałam jej kartkę od Nataniela. W tedy starsza pani się zdenerwowała i zaczęła swoje kazanie. . Nie słuchałam jej. Co chwilę potakiwałam. Po dziesięciu minutach mogłam wyjść. Udałam się na matmę. Reszta lekcji minęła mi normalnie.
***
Następnego dnia był czwartek. To właśnie dziś idę z Alexem na zakupy. Zaraz po lekcjach czekałam na niego na dziedzińcu. Gdy tylko mnie zobaczył wyściskał mnie za wszystkie czasy. Poszliśmy trzymając się pod rękę do centrum. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. W końcu doszliśmy do celu. Weszliśmy do pierwszego sklepu. Alex zagonił mnie do przymierzalni i przyniósł sukienkę koloru różowego. O nie tylko nie różowy. Przymierzyłam ją, a przynajmniej chciałam. Była za mała w biuście.
  - Alex, obawiam się, że jej nie kupię - oznajmiłam.
  - Dlaczego? - zdziwił się.
  - Bo jest różowa i za mała w biuście.
  - No to idziemy do następnego sklepu! - powiedział entuzjastycznie.
Byliśmy w prawie wszystkich sklepach kiedy zobaczyłam moją wymarzoną sukienkę. Stała na wystawie. Długa była, aż do ziemi. Czarna, bez ramiączek. Po prostu idealna. Jeżeli wcisnę w nią cycki to kupuję! Okazało się, że większość przymierzanych sukienek była za mała w biuście. Alexa to bardzo zdziwiło. Cytuję "Kiedyś nie miałaś takich wielkich balonów". Ta tylko, że w bluzach nie widać, że są takie duże. Weszliśmy do tego sklepu. Przymierzyłam ją i... Tak, tak, tak wcisnęłam cycki! Wyszłam z przymierzalni pokazać się niebieskowłosemu.
  - Zmieściłaś biust? - spytał.
  - Cudem! I jak w niej wyglądam?
  - Kupujemy! Jeszcze tylko buty i jesteś gotowa. A tak w ogóle to z kim idziesz na bal?
  - Z nikim - odparłam.
  - Dobra idź ją kupić! - krzykną, aż wszyscy się na nas popatrzyli.
Kupiłam sukienkę. Potem szukaliśmy butów. Z tym nie było problemu. Wybrałam zwykłe czarne szpilki ze srebrną podeszwą. Po zakupach Alex odwiózł mnie pod dom swoim samochodem. Gdy miałam już zasnąć zadzwoniła Roza i pytała się czy może wpaść przed balem tak jak planowałyśmy. Oczywiście zgodziłam się.
***
Dziś piątek, a jutro sobota i bal zimowy. Właśnie wracam ze szkoły. W końcu dotarłam do domu. Zjadłam spaghetti przygotowane przez brata i zaczęłam oglądać telewizję. "Trudne sprawy", "Dlaczego ja?", "Ukryta prawda", "Śmierć na 1000 sposobów" i tak minęło mi kilka godzin mojego życia. Ktoś zadzwonił do drzwi. Poszłam otworzyć. Po drugiej stronie zobaczyłam mojego kochanego Lysandra. Miał czerwony nos jak pijak. Słodko.
  - Hejka! Co cię sprowadza? - spytałam.
  - Ubierasz się ciepło i jedziesz ze mną - powiedział stanowczo i wepchał mi się do domu.
  - Gdzie? - zdziwiłam się.
  - Nie zadawaj zbędnych pytań - podał mi kurtkę i buty. Ubrałam się i poszłam z nim. Weszłam do jego samochodu. Ciekawe gdzie jedziemy! A jeżeli on jest seryjnym zabójcą, który zabija takie biedne dziewczynki jak ja? O Boże w co ja się wkopałam?! Jechaliśmy jeszcze kilka minut kiedy zobaczyłam budynek lodowiska. Nie! Tylko nie lodowisko. Nie umiem jeździć na łyżwach. Mało tego ja ich na nogach nigdy nie miałam! Lys wyszedł z auta i pomógł mi wysiąść. Weszliśmy do budynku. Białowłosy poszedł po łyżwy. Przyniósł dwie pary.
  - Lysander, ja nie umiem jeździć na łyżwach - wyznałam.
  - To nic. Nauczę cię - powiedział z uśmiechem od ucha do ucha. Zdjęłam kurtkę i powiesiłam ją na wieszaku. Potem włożyłam na nogi te przeklęte łyżwy, w których się zabiję. Gdy już je miałam na nogach chciałam wstać, ale się bałam. W tedy podszedł do mnie Lys i pomógł mi wejść na lód. O Boże! Już po mnie!
  - Lysander! Nie puszczaj mnie! - krzyknęłam przerażona.
  - Nie puszczę - odparł. Jeździliśmy sobie tak kiedy on mnie puścił. Wylądowałam tyłkiem na lodzie. Lys powstrzymywał się, aby nie wybuchnąć śmiechem. Próbowałam wstać, ale na marne, bo co chwilę moje cztery litery lądowały na lodzie. Białowłosy pomógł mi wstać.
  - Masz śnieg na tyłku - zauważył.
  - Co?! Weź strzepnij ten śnieg, bo ja zaraz się przewrócę - powiedziałam. Różnooki chyba zrobił się czerwony, ale wykonał moją prośbę. Jeszcze godzinę byliśmy na lodowisku. Potem zmarznięci poszliśmy do McDonalda. Gdy zjedliśmy Lys zaproponował spacer po parku. Robiło się już ciemno, ale zgodziłam się. Spacerowaliśmy sobie, kiedy białowłosy złapał mnie za rękę. Zdziwiłam się. Jeszcze chwilę spacerowaliśmy, kiedy on zapytał:
  - Olivia idziesz z kimś na bal? -  A więc po to ten cały cyrk.
  - Nie, czemu pytasz? - odparłam. Zatrzymał się. Patrzyliśmy sobie w oczy. Złapał za moją drugą rękę.
  - Poszłabyś ze mną? - spytał patrząc mi w oczy.
  - Tak - powiedziałam i przytuliłam się do niego. Potem odwiózł mnie do domu. Szczęśliwa zjadłam kolację, umyłam się i wskoczyłam do łóżka. Przez długi czas nie mogłam zasnąć. Nie mogę doczekać się jutra!

Proszę! Macie ten rozdział! Podziękujcie KeaN'owi za to. Pisałam rozdział słuchając piosenek "Alter Ego" i "Władca Liter" jego najlepsze kawałki Teraz czekacie na następny calusi tydzień XD Ta wiem jestem okropna, ale nie chce mi się pisać. Nie mówię nic o nauce. Co ja gadam? (piszę) ja przecież się nie uczę. Hahahah nie to, że nieuk ze mnie, ale jadę na trójeczkach i czwóreczkach, a czasem to nawet z plastyki mam piąteczkę. No i oczywiście z polskiego za wypracowanie się czasem trafi XD No dobra koniec o moich ocenach. Pozdrawiam :*** >3< i miłego czytania.