Rozdział 10 - Romeo i Julia

                          Skończyły się święta i niestety trzeba było wracać do szkoły. Właśnie mam biologię. Nuda! Siedzę znudzona. Ziewam. Drapię się po nosie. I znów ziewam. Zostałam wywołana do odpowiedzi. Super. Prawie na wszystkie pytania odpowiedziałam dobrze. Mówiłam od niechcenia znudzonym głosem. Dostałam piątkę. Super. Każdy normalny by się ucieszył, ale nie ja. W końcu dzwonek! Wyszłam na korytarz. Teraz mam religię. O boszzzz… pierdolę nie robię. Hmmm… gdzie by tu pójść?  Do głowy wpadł mi pomysł, żeby udać się na dach szkoły, ale jak? Nie mam kluczy tak jak Kastiel. Zauważyłam drzewo rosnące obok budynku liceum. Może by się po nim wspiąć? Tak to dobry pomysł. Jakoś udało mi się wdrapać na dach. Przesiedziałam na nim całe 45 minut. Usłyszałam dzwonek. Powoli zaczęłam schodzić z dachu. Chociaż jest zimno to większość uczniów woli wyjść na dziedziniec niż kisić się w szkole. Nagle moja noga poślizgnęła się na śniegu, który był na gałęzi. Spadłam na ławkę.

- Kurwa! Ała…  - tak mnie bolała ręka, aż poczułam, że płynął mi łzy.

- Boże, Olivia! – na ławce, na którą spadłam siedział Lysander – Nic ci nie jest? – płakałam.

- Boli mnie ręka – rozryczałam się na dobre.

- Cichutko, nie płacz. Która ręka? – spytał z troską.

- Właściwie to nadgarstek – pokazałam lewą rękę. Powoli przestawałam płakać. Różnooki obejrzał mój nadgarstek.

- Trzeba iść do pielęgniarki – oświadczył. Usłyszałam dzwonek na lekcję. Wszyscy skierowali się do klasy, a my ruszyliśmy w kierunku gabinetu pielęgniarki. Gdy dotarliśmy do celu zapukałam. Usłyszałam ciche „proszę” i weszłam do tego pomieszczenia. Ściany były białe tak jak i podłoga. Pod oknem stało biurko, a pod jedną ze ścian półka z lekarstwami. Na środku stała kobieta o czarnych włosach. Miała nieprzyjemny wyraz twarzy.

- Co się stało? – spytała o dziwo miło.

- Koleżanka się przewróciła no i boli ją nadgarstek – wyjaśnił Lys. Co?! koleżanka? Myślałam, że jestem kimś więcej dla niego. Ach, głupia ja, ale on mnie pocałował. To znaczy, że… że on mnie wykorzystał.

- Imię i nazwisko – wyrecytowała kobieta i tym samym wyrwała mnie z zamyślenia.

- Co?  A tak… Olivia Evans – powiedziałam smutno. Zapisała coś i kazała usiąść na kozetce. Potem zaczęła wyginać mój nadgarstek we wszystkie strony, a to cholernie bolało. Czułam, że wbijam paznokcie drugiej ręki w kozetkę. Lysander najwidoczniej to zauważył, bo powiedział:

- Może by delikatniej? – był lekko oburzony. Czarnowłosa go najwidoczniej zignorowała.

- Nadgarstek jest tylko bardzo stłuczony. Wystarczy posmarować maścią na stłuczenia i zabandażować – poinformowała. Dała mi maść i poszła po bandaż do pokoju nauczycielskiego. Pfff… nie ma bandażu w gabinecie pielęgniarki! Ja cię nie pierdolę! Otworzyłam tubkę. O kurwa, ale jebie! Zaczęłam wcierać maść w mój nadgarstek. Po chwili przyszła ONA. Zabandażowała mi rękę tak mocno, że myślałam, że się posikam z bólu. Wyszliśmy na korytarz. Rozwinęłam bandaż i chciałam nim okręcić nadgarstek lżej.

- Co robisz? – spytał białowłosy. A co cię to? Jestem tylko koleżanką!

- Chcę lżej zacisnąć bandaż – wyjaśniłam próbując na nowo zabandażować rękę.

- Daj – wziął bandaż i zaczął lekko okręcać nim mój nadgarstek.

- Dzięki – powiedziałam, gdy skończył. Wyjęłam telefon. Zadzwoniłam do Przemka, żeby mnie zwolnił z reszty lekcji. Przyjemna pani w telefonie powiedziała, że nie mam wystarczająco dużo środków do zrealizowania połączenia wychodzącego – Kurwa – cisnęłam telefonem w ścianę – Co ja zrobiłam?! – pobiegłam do rozwalonego telefonu i zaczęłam go składać.

- A tak w ogóle, co robiłaś na tym drzewie? – spytał.

- Byłam na dachu… - udało mi się złożyć telefon – Pożyczysz mi komórkę, muszę zadzwonić do brata.

- Jasne. Zaraz, co?! Gdzie byłaś? – krzyknął.

- Na dachu szkoły.

- Ale, po co?! Wiesz, że mogłaś się zabić?!

- Tak wiem. Pożycz telefon…

- Trzymaj – dał mi swoją komórkę. Wystukałam na dotykowym ekranie numer do mojego brata. Odebrał po drugim sygnale. Powiedziałam mu, że się przewróciłam i stłukłam nadgarstek i, że ma po mnie przyjechać. Oddałam telefon różnookiemu.

- Wracając do tematu. Po co tam byłaś?! – krzykną Lysander.

- Nie krzycz na mnie! – krzyknęłam - Nie lubię, gdy to robisz – dodałam ciszej. Zrobił zdziwioną minę i mnie przytulił.

- Przepraszam więcej nie będę – lekko pocałował mnie w policzek.

                                                           ***

            Po godzinie byłam w domu. Poszłam do kuchni zjeść resztki ze świąt. Przemek przez całą drogę do domu wypytywał się mnie, co się stało. Ja mam na niego focha, więc nie odzywam się do niego. Poszłam do swojego pokoju. Włączyłam laptopa. Poszperałam w internecie. Nuda. Usłyszałam dzwonek w telefonie. Sms od „Lysio”. Napisał mi, że będzie u mnie o 17:00 i gdzieś mnie zabierze. Czy to oznacza, że to randka? Chyba… albo przyjacielski wypad na miasto. Jest 13:00. Spoko. Zdążę jeszcze wyjść z psem na spacer.

            Po spacerze nakarmiłam Korniszona, tak miał na imię mój pies i poszłam do mojego pokoju. Poczułam się strasznie senna. 15:45. Zdążę się jeszcze przespać. Obudziły mnie krzyki brata. 17:12. Co?! Zbiegłam na dół. Przemek kłócił się z Lysiem.

- Nigdzie jej nie zabierzesz! – mój brat już startował do Lysa z rękami.

- Spokojnie – białowłosy był opanowany.

- Przemek! Co ty odpierdalasz?! – bulwers w moim wykonaniu.

- Ten sklerotyk nigdzie nie będzie cię zabierał! – o co mu do kurwy chodzi?!

- Jak go nazwałeś?! – ryknęłam ile sił w płucach. Może i Lysander jest zapominalski, ale to nie powód, żeby nazywać go sklerotykiem.

- Sklerotyk! – wypchał różnookiego z domu.

- Co ty odwalasz? – spytałam.

- Co ja odwalam?! Co ty odwalasz?! Szlajasz się z jakimiś chłopakami i nie chcę wiedzieć, co z nimi robisz i gdzie! – wydarł się.

- Myślisz, że jestem jakąś dziwką? – nie czekałam na odpowiedź. Pobiegłam do mojego pokoju. Zamknęłam drzwi na klucz. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam cicho płakać. Nagle usłyszałam jak ktoś rzuca kamykami w szybę od balkonu. Wyszłam na balkon i zobaczyłam Lysandra. Uśmiechnęłam się przez łzy, a on zaczął recytować Szekspira.

- Lecz cicho! Co za blask strzelił tam z okna!
Ona jest wschodem, a Olivia jest słońcem!
Wznijdź cudne słońce, zgładź zazdrosną lunę,
Która aż zbladła z gniewu, że ty jesteś

Od niej piękniejszą; ukarz ją zaćmieniem
Za tę jej zazdrość; zetrzyj ją do reszty!
To moja pani, to moja kochanka!
O! gdyby mogła wiedzieć, czem jest dla mnie!
Przemawia, chociaż nic nie mówi; cóż stąd?
Jej oczy mówią, oczom więc odpowiem.
Za śmiały jestem; mówią, lecz nie do mnie.
Ptaki ocknęłyby się i śpiewały,
Myśląc, że to już nie noc, lecz dzień biały.
Patrz, jak na dłoni smutnie wsparła liczko!
O! gdybym mógł być tylko rękawiczką,
Co tę dłoń kryje! – wyrecytował bez zająknięcia się. Więc bawimy się w Romea i Julię co?

- Ach! – myślisz, że tylko ty znasz Szekspira na pamięć? To się mylisz!

-  Cicho! coś mówi.
O! mów, mów dalej, uroczy aniele;
Bo ty mi w noc tę tak wspaniale świecisz,
Dwie najjaśniejsze, najpiękniejsze gwiazdy
Z całego nieba, gdzieindziej zajęte,
Prosiły oczu jej, aby zastępczo
Stały w ich sferach, dopóki nie wrócą.
Lecz choćby oczy jej były na niebie,
A owe gwiazdy w oprawie jej oczu:
Blask jej oblicza zawstydziłby gwiazdy,
Jak zorza lampę; gdyby zaś jej oczy
Wśród eterycznej zabłysły przezroczy,
Jak lotny goniec niebios rozwartemu
Od podziwienia oku śmiertelników,
Które się wlepia w niego, aby patrzeć,
Jak on po ciężkich chmurach się przesuwa
I po powietrznej żegluje przestrzeni  - znów zaczął recytować.

-  Lysander! czemuż ty jesteś Lysandrem!
Wyrzecz się swego rodu, rzuć tę nazwę!
Lub, jeśli tego nie możesz uczynić,
To przysiąż wiernym być mojej miłości,
A ja przestanę być z krwi Kapuletów - Oboje zaśmialiśmy się.

- Mam pomysł – oznajmiłam – skoczę.

- Co?! Mało ci dzisiaj spadania – przypomniał o moim spadnięciu z drzewa.

- Złapiesz mnie.

- A jak nie?

- Najwyżej się połamię. Poczekaj – pobiegłam do pokoju po buty i założyłam je – Dobra skaczę! – no i skoczyłam. Lysander mnie złapał.

- Mówiłam, że mnie złapiesz – uśmiechnęłam się.

- Olivia! Otwórz te cholerne drzwi, albo je wyważę! – usłyszałam krzyk Przemka.

- Jeżeli chcesz żyć to lepiej uciekajmy – Lys postawił mnie na ziemi i zaczęliśmy biec. Gdy byliśmy już daleko od mojego domu mogliśmy spacerować. Zatrzymałam się przy jednej z szyb w sklepie. Spojrzałam na swoje odbicie. Włosy sterczące we wszystkie strony, ale co ja się dziwię? Dopiero, co wstałam z łóżka. Próbowałam je jakoś ułożyć. Po kilku minutach nie wyglądałam tak strasznie.

- Chodź, bo się spóźnimy – jęczał Lys.

- Ale gdzie? – zaciekawiłam się.

- Zobaczysz – tajemniczy uśmiech.

            Po kilku minutach drogi zboczyłam budynek kina. Jupiiii idziemy do kina! Weszliśmy i przypomniało mi się, że nie mam kasy. Powiedziałam o tym Lysowi, ten tylko odparł, że on płaci za wszystko. Poszliśmy kupić przekąski. Lysander powiedział, że mogę wybrać, co tylko chcę. Zażyczyłam sobie paczkę żelków i coca-cole, a różnooki popcorn i też jakieś picie. Potem poszedł po bilety. Ciekawe, co będziemy oglądać!  

- Co oglądamy?! – krzyknęłam podekscytowana.

- Horror, ale dla nas będzie to komedia – oświadczył.

- Łooo, super – weszliśmy do Sali numer 15. Zgaszono światła i trwały reklamy. Po pięciu minutach zaczął się film. Na początku zaczynał się niewinnie. Młoda para przyjechała na wakacje w góry, ale w domku, w którym zamieszkali był nawiedzony. Jedna ze scen była tak straszna, że się przytuliłam do Lysandra.

- Ktoś się boi – powiedział.

- No, bo ta scena była naprawdę straszna… - zrobiłem naburmuszoną minę.

- Nie dąsaj się – wepchał mi do ust popcorn. Kolejna drastyczna scena. Pisnęłam. Od dziś zaczynam bać się horrorów. Lys mnie przytulił dając tym poczucie bezpieczeństwa. Oderwałam się od niego i znów oglądałam film. Zjadłam już swoje żelki, a teraz zjadam popcorn Lysa. Po filmie poszliśmy do parku. Spacerowaliśmy długo. Była już 23:30. Usiedliśmy na ławce.

- Jest coś co chciałem ci powiedzieć od dawna – zaczął – Długo o tym myślałem… i… i chciałbym cię zapytać czy chcesz być moją dziewczyną? – ostatnie słowa wypowiedział bardzo szybko. Prawie go zrozumiałam.

- Tak – musnęłam jego usta. Potem spacerowaliśmy wtuleni w siebie. Nagle usłyszeliśmy krzyk:

- Ej, Lysander, Olivia chodźcie! – był to Kastiel. Jego głos świadczył o tym, że jest pijany. Chcąc nie chcąc musieliśmy do niego pójść. Było tam jeszcze dwóch innych chłopaków. Niebieskooki blondyn i czarnooki brunet, którzy też byli pijani.

- Ślisczna mose chsesz troschę? – wybełkotał brunet i pokazał na butelkę piwa.

- Nie, dziękuję – odpowiedziałam.

- A mose jednak? – drążył.

- Will  odwal się od niej, przecież powiedziała ci, że nie chcę – powiedział Lys.

- A mose ty chces? – zapytał.

- Nie. Jestem z Olivią i muszę odprowadzić ją do domu -  na słowo „dom” wzdrygnęłam się.

- Może jedna się skuszę – powiedziałam cicho.

- No to mas -  blondyn podał mi butelkę.

                                                                      ***

            Po godzinie byłam lekko wstawiona. Lysander wypił tylko jedno piwo.

- Olivia może lepiej już chodźmy do domu? – zaproponował.

- Uuuuu, tak sybko idziecie – zasmucił się Kas.

- Masz rację chodźmy – powiedziałam. Szliśmy właśnie przez park kiedy naszła mnie ochota na śpiewanie.

- Jestem King Brus Li! Karate mistrz – śpiewałam – Lysiu prawda, że jestem?

- Jesteś, jesteś – potwierdził.

- Jestem King Brus Li! Karate mistrz! A teraz inny repertuar! Kiedyś tam dojdę… dooooojjjjddę taaaam. Kiedyś tam dojdę…

- Jesteśmy już pod twoim domem – oznajmił różnooki.

- O! Doszłam tu – kolejny raz zaśpiewałam. Zapukał w drzwi. Otworzył je zdenerwowany Przemek. Pociągnął mnie do domu i wyzwał Lysa, a potem zamknął drzwi.

- Gdzie byłaś?! – ryknął.

- W kinie – odpowiedziałam.

- I tam się upiłaś?! Pomyśl co powiedzieli, by na to rodzice?!

- Że sobie nie radzisz… - wtedy uderzył mnie w twarz. Łzy popłynęły mi po policzkach. Nigdy nie spodziewałabym się, że on mnie uderzy. Byłam w szoku z resztą tak jak on. Wybiegłam z domu. Dokąd by pójść? Do Lysa. Przecież to mój chłopak. Na pewno mnie nie wyrzuci na zbity pysk. Prawda? Nie wiedziałam, którą drogą poszedł, a może pojechał autobusem? No nic pójdę dłuższą drogą. Jest bezpieczniejsza. Po kilku minutach stałą pod domem mojego chłopaka, ale to fajnie brzmi. Chłopak. Chłopak. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Otworzył mi Leo.

- Jest Lysander? – spytałam.

- Jest, ale bierze prysznic – oznajmił. Przyjrzał mi się dokładniej – Co się stało? – wprowadził mnie do domu.

- Przemek mnie uderzył – rozpłakałam się.

- Co, jak to?! – nie dowierzał.

- Nie pozwala mi się spotykać z Lysiem, więc uciekłam i poszłam z nim do kina -  wciąż płakałam – Potem byliśmy w parku i spotkaliśmy Kasa i dwóch innych chłopaków. Pili alkohol i zaproponowali mi. Miałą dość tej sytuacji z Przemkiem, więc wypiłam… trochę. Potem wróciłam i… i uderzył mnie gdy się kłóciliśmy – wciąż płakałam.

- Leo! Czy ktoś płacze?! – usłyszałam Lysa. Po chwili pojawił się w salnie, w którym byliśmy. Był ubrany w piżamę i miał mokre włosy – Olivia co się stało? – podszedł do mnie i przytulił.

- Olivia ja jadę do Przemka. Trzeba to wytłumaczyć – powiedział Leo.

- Nie! Pojedziesz do niego rano – poinformowałam.

- Dobra. Lysiu zrobisz kolację dla Olivii i pokażesz pokój, w którym będzie spała. Ja jestem padnięty – oświadczył.

- Ok – czarnooki poszedł na górę – Co się stało? – spytał białowłosy. Opowiedziałam mu to, co czarnookiemu. Ten tylko mnie przytulił – A teraz zrobię ci kolację! – poszliśmy do kuchni i zaczęliśmy robić naleśniki. W całej kuchni była mąka, bo podczas robienia ciasta zaczęliśmy się nią rzucać. Zjadłam naleśniki z czekoladą i bitą śmietaną. Potem Lysander spytał się mnie czy chcę mieć osobny pokój czy chcę spać razem z nim. Oczywiście wybrałam drugą opcję. Zasnęłam wtulona w Lysia.  

No i macie rozdział ;3 kolejny dodam jak doda Aga i Marcela :P 

wy szantażowałyście mnie to ja was! Błahahhahhahahahahahaha